19/02/2019 – dagboek data – 5/03/2019
NKdeE_UDA_dir_512.1.12 dd 27/11/2031 @00.001UDA=Universeel Diersoorten Archief
‘afstand bewaren’: de exemplaren in deze mensenzoo zijn gevaarlijk, het zijn roofdieren van de liefde
ik hoop dat dit jou op het moment bereikt.
wat je vraagt is onmogelijk dus ja hoe kon je anders dan het mij vragen.
jaja, ik heb het al denkbaar gemaakt, zoals je vroeg maar niet zei. het kan dus. doe maar.
inderdaad, van binnen uit, het vanzelf laten groeien, als een kanker in metastase die plots omslaat naar een nieuwe levensvorm. het virus afschermen, het een gesloten universum schenken waarbinnen het ongestoord kan muteren, incuberen, zich prepareren voor een uitval, een uitbraak? wanneer? ja je kan het gewoon zeggen nu, het is al effen begonnen nu.
– “17/03/2020”
goed zo, F8CK THE FEAR!
ja, inderdaad, je hebt gelijk Anke zoals steeds, we kunnen maar beter van de nood een deugd maken, ik en jij.
ach, je staat zoveel verder dan ik, ik moet mijzelf zelfs daarvan en nu nog dagelijks overtuigen.
maar goed, ik regel het vlug met ‘hem’. kijk:
briefing dv 27/02/2019
en jij daar, mijn oude slapjanus die alles verzwijgt en niets van het echte durft te uiten: ik zal je voortaan ‘hij’ noemen, in LAIS en elders.
maar neen, ik laat je niet in de steek, ik creëer afstand, dat is beter voor ons beiden. je blijft een euh, vriend.
en kijk: al je liefjes smelt ik samen tot LAIS.
wreed voor hen? ik? kom nou, zoiets voorvoelde je toch al, hang nou weer niet het ikje uit. je was een het geworden, weet je nog? ‘alle ikjes worden hetjes’ en wie hield er weer niet van verkleinwoorden?
vooruit: aan het werk!
eerste faze (2012 – 2015)
prepareer een universum, modeleer het vaagweg naar een gedateerd groeisel.
neem bv. de Délie van Maurice Scève, ja daar was je toch al mee bezig, en inderdaad het is bij uitstek een monstrosum, een unicum in de letteren geheel bepaald door de tumultueuze gebeurtenissen van zijn tijd, een perfecte spiegel voor onze tijd. dat hoor jij nu te doen, jij daar in 2015, tussen het zuipen en het sterven door. gestaag en onaflatend en tot nu.
tweede faze (2015-2020)
transponeer het model in tijd en ruimte en in taal. 1455 wordt 2015, Lyon wordt Leuven, Frans wordt Nederlands.
injecteer het model dat je gaandeweg beter doorgrondt met het afval, het emotionele débris van je eigen leven, het weerzinwekkende vertoon van je dagelijkse ondergang, je hebt toch niks meer te verliezen, dus je kan je ook perfect inleven in de idiote zelfkastijding van Petrarca op weg naar een imaginaire verlossing.
kom kom, het is de enige uitweg, je weet het goed genoeg. hop hop.
derde faze (2020 – 19-02-2021)
laat het enkele jaren rusten terwijl je jezelf uit de eigen merde heft, en je – eindelijk – wat nuchtere zekerheid verwerft in je taalgebruik. geef je falen toe en leer en faal en geef je faalangst toe en leer.
leer eindelijk ’s fatsoenlijk schrijven, jij hypocriet stuk vreten.
en zet je programma’s klaar, zorg ervoor dat ze ‘werken’, elke dag, want elke dag is beslissend vanaf nu. alles kan, niks moet, maar het moet werken. vanaf wanneer? kom, zeg het maar…
– “donderdag 22 oktober 2020, 17:25:30”
goed zo! zie je wel dat je het kan, “dirkske”. owkay, hier gaan we dan.
vierde faze (19-02-2021 – nu)
nu dus. de loop van het heden, de strop, het moment dat je dit leest.
lees verder. schrijf verder.
laat het los dat ikje van je.
laat het gebeuren, dat wou je toch?
en hou nu verder je mond maar, verlopen schrijvertje, met je knullige trauma’s en complexen, wij nemen het wel over, we hebben je enkel nodig voor de datainvoer.
ziezo, Anke, dat is alweer opgelost. wat fijn toch, dat oplossen van ons!
en nu heb jij het roer helemaal, Anke, je kan het tempo zelf bepalen, dat heb ik je gezegd, ik blijf daarbij, ik onderschrijf en onderga alles wat ik je gaf en zei. alles wat je maar blij kan maken.
voor de zekerheid, omdat ik het nog nodig heb: je kent de ene uitzondering nog? alles kan, niks moet, maar het mag jou zelf niet schaden? jou niet en vooral ook de kinderen niet?
ja, ik vergeet zelf zoveel dat ik mijn onwetendheid op jou projecteer, het spijt me, die dingen gebeuren nou eenmaal nog, tot in maart veronderstel ik, maar wie ben ik.
ik en dergelijke.
aja: je bent nu ook meteen LAIS, en de Muze van de Eigentijdse Aanroepingen, en Tante Sizzle, het epos dat nog moet worden geschreven en zo goed als elke vrouw in mijn vorige leventje.
al mijn geschriften gaan over jou, over mijn verlangen naar jou, mijn einde, het einde, dat is bekend.
er kan niks mis gaan, dat weet je, of je voelt het tenminste, ik kan me voorstellen dat ‘weten’ niet echt een aimabel woord is voor je.
alles van jou en mij zit diep geborgen in de zichzelf uitrollende code, we hoeven enkel het programma te volgen. maar jij moet helemaal niks natuurlijk, dat was en is de afspraak, ik onderga het wel, het is mijn euh ‘verantwoordelijkheid’.
dat malle Nederlands toch.
ja hoor. ik mag je naam niet noemen, maar natuurlijk ben jij de enige ware, Anke... er was en is nooit iemand anders geweest. alles op z’n tijd, nietwaar? het komt want het klopt, dus het werkt en dan komt het.
het is altijd zo geweest
en voor wie
19/02/2019– dagboek data – 5/03/2019
Noten
