27/02/2019– dagboek data – 11/03/2019
om te vermijden dat ik schrijf wat ik schrijf zou ik iemand anders moeten zijn, en dat is exact wat ik 30 jaar lang probeerde te doen.
als ik het niet schreef zou het niet gebeuren, dat geloofde ik nog, en een tijd lang leek het er erg naar. maar je kan gebeurtenissen een tijd lang van je af houden, je kan het gebeuren uitstellen in je waarneming door naast het echte te kijken en de dingen voor waar te nemen, je eraan vastklampen want ja, tja ze voelen ook zo echt, toch?
maar uiteindelijk heb je zoveel verdoving nodig dat je voor de keuze geplaatst wordt: ofwel sterf je en ervaar je de waarheid zoals je ze hebt laten etteren te midden van je illusies, ofwel kies je voor het leven en word je wakker.
“ik koos voor het leven”, kan je dan beweren. dat klinkt wel vrij goed. plots ben je een held, een paar maanden toch, en van enige viering is nergens sprake, of dacht je nu echt dat er nog iemand een woord geloofd van wat je zegt?
dus geloof me, Anke, ja, geloof jij mij maar nu als ik zeg dat ik je liever niet zou schrijven, dat ik alles heb gedaan om jou niet te moeten schrijven. ja, zelfs, mocht het wat uithalen, ik zou zonder aarzelen sterven om niet meer te hoeven schrijven.
maar wat ik ook doe, het maakt niks uit, zoveel heb ik geleerd. dus kan ik het maar beter toegeven, hoe verschrikkelijk het ook is, het ontkennen heeft geen zin want gebeuren doet het toch.
hier zit ik weer, alleen met mijzelf en de taak, net als vroeger. en ja, Anke, het is waar, ik hou van je. aren’t you the lucky one.
ik blijf er bij hoor: al die nonsens is te veel voor een man alleen…
