Déjà vu
1.
Met de lijn van een roos gevorkt in uw schoot
waardoor in het lege vlak de leegte aanvangt
& weldra er liefde wolkt & haat, waarmee gij
ruimte splijt & rekt de tijd zodat een hand ons
de hand aanreikt, waarmee wij onze vingers
ertoe kunnen bewegen ons de ogen
& de lippen te sluiten, ons tot kalmte te
manen, ons de klederen van angst & nijd
te laten ontvallen & naakt in de zon
het ware te verwerpen:
zodat de traan ons ontrollen kan
waarin uw beeltenis verschijnt.
2.
De klank vervalt daarin
te snel. Het zerpe zeept
het zure in & in het zilte
zijkt verziekt van leed
het lieve godenkind:
“U was hier eerder al. Ik
zag u naamloos staan.
De hazewinden die het licht
najagen in het licht waarin
de winden waaien die enkel
de wanhopigen zien, zij
bliezen het de sofers in
die het zuchtend leeg
& naast hun letters spelden:
U doet ons dit in duizendvouden aan.
Er komt geen eind aan uw vergaan.”
———————————–
Noten:
sofer: schriftgeleerde bij de Israëlieten tussen 500 en 200 v.Chr., kopiist van thorarollen enzo
déjà vu: het gaat om een waarneming van een beweging die natuurlijk zelf ook een beweging is, ik zeg het hier maar effie uitdrukkelijk bij, het algehele onbegrip, ziet u, neemt af en toe voor het werk zelf erg kwetsende vormen aan, waarmee men dus niet zozeer mij, die dat meestal met een geheel onverantwoord je m’en foutisme achter mij laat, uit onmacht, weeral, natuurlijk, maar een onbegrip vooral bedoel ik voor een ganse meute van gedeeltelijk tot geheel onverloonde, in deze afschrikwekkende troep toch nog werkwillige koppigaards, een onbegrip dat des te schrijnender is omdat diegenen die dat onbegrip aan de dag leggen, net de grootste consumenten blijken te zijn van de hoogst verwaterde & door het algehele exploitisme totaal onschadelijk gemaakte derivaten van onze anti-productie.
Het feit dat het een anti-productie is, dat wij dat staande houden, & aldus een buiten openhouden waar de meesten allang geen buiten meer zien, maar zich door de alom gepropageerde geneugten van het verstikkende binnen laten verblinden, dat feit stelt mij ook in staat om het werk zelf te identificeren met de personen die het uitvoeren ( en vervolgens te verpersoonlijken tot een speler in dit gebeuren) , en met hun omgeving die in dezen nog het grootste slachtoffer zijn, omdat zij door het gebrek aan afstand meestal niet eens in staat zijn om aan de resultaten enig plezier te onttrekken, zoals u hier en elders wel dagelijks kan doen (enfin, dat hoop ik toch) en er dus enkel de toch wel aanzienlijke nadelen van ondervinden. Enfin, soit, enjoy, trek het je niet aan, de algehele hopeloosheid van dit discours is genoegzaam bekend, de meesten die dit lezen zitten overigens allicht al in een soortgelijke situatie.
Wat ik met deze voetnoot wou verklaren: deze tekst benadert in hoge mate het ideaal van de neo-kathedraalse mystiek, wat het uiteraard dan weer ontzettend droevig maakt, het feit dat dit soort vanuit bepaalde standpunten absolute horror een ideaal is bedoel ik, niet dat dat op enige wijze belang zou hebben, dat merkt u al wel aan de resem innerlijke tegenspraken, maar het kan de enkeling die dit leest misschien ten overvloede op wijzen – tja daar heb je dat onbegrip weer- dat al dat gedoe hier met mij persoonlijk niks te maken heeft, met u als lezer allicht evenmin, maar dat het waarlijk een uiting poogt te zijn van een beweging waarin wij als individuen node worden meegevoerd, breekbaar & geheel onmachtig, doorweekt van de droefenis stilaan ook al, & dus van generlei nut, zelfs niet in die tragische hoedanigheid van lucifers van het lot.
