Ik lach het buiten uit dat in mij wil
Het reine deel dat leeft van u vernielen:
Mijn leed, uw beeld staat immers eeuwig stil,
Het is van glas & spiegelt onze zielen.
& Wat naar binnen wil beweegt te veel,
Om door te dringen naar mijn deel in u,
Dat in u ik & u in mij tot deel verdeelt
Van een onbreekbaar heel, een wij, een kei,
Die op de stranden van de eeuwigheid
Zich naakt ontrolt & duurt: onsterf’lijkheid.
