reeds gepubliceerd in De Brakke Hond #95
zie ook http://www.brakkehond.be/95/vekemd2.html
Uw vlakte
Uw vlakte op de xy-as, de z-waarden zijn verwaarloosbaar. Het pad (dit wegeltje) doet zich voor als een rechte tussen het achterliggende A en het zich, naar u aanneemt, in de verte voor u bevindende B.
Een drietal graden rechts van B verheft zich een grillige berg. De berg weet van geen wijken, zo men hem al naderen kán, in het verloop is enig verschil onmerkbaar.
Het falen van het geheugen bij gebrek aan gebeurtenis.
U weet het al: de blakende zon. Het blauw van de hemel is dreigend, er gaapt ruimte op u neder met een banaliteit die u enkel na het woord enkele malen bij uzelf herhaald te hebben ‘buitenaards’ kan noemen. Wedergeboorte van het buitenaardse.
Het zand is mul, het pad is ooit verhard door een fragiel soort kiezelslag, waardoor het nog wel enigszins beter begaanbaar is dan de open vlakte.
Enige tijd geleden was er het restant van een door de bliksem getroffen boom. Van de stam stond nog iets overeind, takken en bladeren waren tot een rossige plek rond het zwarte uitsteeksel vergaan.
Als u zich de ogen sluit valt de zonnecirkel nagenoeg samen met die rossige plek.
Het pad lijnt zich af door een absoluut gebrek aan begroeing, daar waar de vlakte eromheen een minimale begroeing vertoont.
Soms: twee vogels, links, ter hoogte van de bergtop, die van elkaar wegvliegen, samenkomen, wegvliegen.
