2d rendering van de methode uit van de klasse Stoel door de dv-engine
Inleiding tot de Neo-Kathedraalse Bewegingsleer
(b.b.a. Spiralogie)
De Neo-Kathedraalse Leer (een ladder met vele sporten) is een creatieve studie van de Beweging.
Een creatieve studie (CR&D project, zie hieronder) is zelf een recursieve beweging die afval produceert. Je kan in de Beweging als universeel Proces slechts inzicht verwerven ( & mededelen) als je het efemere karakter van je creatieve bezigheid als zaligmakende noodzaak erkent.” What is left unfinished, cannot be undone” (dv -2001 – de correctie is er nooit geraakt).
TIJD
Op het moment dat iemand als Julian Barbour de tijd uit de fysica wil schrappen om zo tot de begeerde Unificatietheorie te komen (het verenigen van de verbijsterende ontdekkingen in de quantumfysica met de inzichten in de fundamentele natuurkrachten verworven middels Einsteins relativiteitstheorie tot een ’theorie van Alles’), lijkt de Leer totaal de andere richting uit te gaan.
Een Leer, overigens, die zich op oncontroleerbare wijze & schijnbaar autonoom, zeg maar viraal ontwikkelt & daarbij, aangedreven door de grillen van haar onvoorspelbare Kathedraal-Moeder, op meedogenloze wijze (ge)(mis)bruik maakt van haar Auteur.
Haar huidige Auteur (ene dv uit Kessel-Lo, het Centrum van het Gekende Universum) heeft zij aldus zo goed als tot de bedelstaf gedwongen. Eerdere slachtoffers zoals Velimir Chlebnikov (1885-1922) stierven op uiterst jeugdige leeftijd aan algehele uitputting, lieten het leven ten gevolge van opgelegde onderzoekingen in de sfeer van de betaalde seksuele relaties (Charles Baudelaire), zonken diep weg in het moeras van de mystieke waanzin (Lionel Ziprin) of bevolken de aardkloot als een David Lyncherige spookverschijning (Yesha).
Eens de rol van deze Individuele Kathedraalclusters (IKjes) is uitgespeeld in de ontwikkeling van de Leer ofte Bouwkunde, krijgen ze wel een uiterst eervolle plaats in de Kathedraal als Bewoner, maar al bij al koop je daar niks voor.
Soit. Als Barbour de ‘Onechtheid van de Tijd’ als centrale these hanteert, schuift de N-KL de ‘Onechtheid van de Plaats’ voor de lacherige oogjes van een nauwelijks geïnteresseerd publiek. Plaats, & alle materie (tastbare Afval) die daarin menselijk waarneembaar is, is voor de N-KL slechts een illusie, een humaan hulpmiddel. Net zoals het Zijn in de filosofie, want dat is gewoon een Hulpwerkwoord, een gereserveerde term in de code van het Lopende Programma dat mens heet.
Alles wat er is, is wat er gaande is. Maar de vraag naar het Zijn is een verkeerde vraag, de return ervan kan enkel een staand antwoord zijn & niet de betere vragen die we nodig hebben. Het Worden is het Grote Proces dat we dringend dienen te doorgronden, willen we nog enige overlevingskans hebben in deze, euh, cataclystische Tijden & dat Worden is een gigantische verstrengeling van de primaire Energie in haar trapsgewijs verklaarbare vormen & de secundaire dimensie van de Tijd, die zich op haar beurt ontplooit tot een oneindige sliert van Gebeuren (bijkomende dimensies),
Om correct te zijn, verloopt het Kathedraalse Model qua Uitleg (uitplooi) van de Dimensies in een Fibonnacci-reeks: eerst is er de Dimensie van het Niets, de absolute exterioriteit (0 dimensies), dan die van de Grote Energie ofte Conceptie ( 1 dimensie), vervolgens de Loutere Energie of de Vrucht (1 dimensie), dan Energie en Tijd ofte Beweging (2 dimensies), dan – niet het stadium van de ons vertrouwde 3 dimensies maar – de Drieëenheid Energie, Tijd en Afval (herkenbaar in de Christelijke Dwalingen, de Geest is de Energie, G*d is Vadertje Tijd en de Zoon is het Afval) & pas dan ontplooien de dimensies zich in de kwintessensen van Energie, Tijd en het tot een drietal uitgeplooide Afval, de drie bekende Plaatsdimensies. (“Neem een stad, plooi ze open.” – dv 2000- hier herwerkt in een editie van 2006)
Stel dat binnenkort een tot de Nobelprijs veroordeelde fysicus met onomstootbare bewijzen van verdere dimensies komt aandraven, dan kan je er kak op zeggen dat het er meteen drie zullen zijn, zo de arme man al niet meteen de dertien in het vizier krijgt.
Bon. Het weze duidelijk dat de Kathedraal uit is op een dynamische Waarheid, met een dito Ontologie, Wetenschap &, voor ons armtierige leken van Groot Belang, een insgelijks dynamische vorm van Creatieve Research & Development (CR&D).
Om dat Lopende Programma dat de CR&D is, een beetje in goede banen te leiden, hebben we absoluut een gemeenschappelijke taal nodig. Een semantisch platform waarop zowel grafici, musici, programmeurs als de weinige in modderige poelen nog ronddabberende letterlijkjes elkaar kunnen vinden, waarop zij hun onderzoeksgegevens kunnen uitwisselen. & Waaruit de – wegens op noodlottige wijze door het Kapitaal geperforeerde & dus voortdurend in Tijdnood verkerende – Wetenschap de resultaten van dergelijke CR&D programma’s op plug & play wijze kan inpassen in haar Grote Rammelende Kader.
Zo’n gemeenschappelijk Platform, aldus vernam ik heden bij monde van Kathedraal-Auteur dv, is sinds kort in Ontwikkeling. Als getuigenis daarvan legde hij mij de bovenstaande 2d-rendering voor van de methode uit van de klasse Stoel.
Deze uitdraai is volgens genoemde dv een beslissende doorbraak in dezer, maar hoe dat allemaal in elkaar zit & waarom de Kathedraalse Bewegingsleer beter bekend geworden is als Spiralogie, dat laat ik best voor een andere keer, want ik merk dat deze tekst alweer op waanzinnige wijze de voeten veegt aan dé Basisregel Betreffende Leesbaarheid op Internet, namelijk die van de Beknoptheid der Teksten.
Dedju toch.
