Vacuüm
De wereld is de wereld is de wereld niet,
want deze leegte kent de wereld niet, zo
ledig is hij niet. Je dooft, je dwaalt, je ster
bekleedt mij elke nacht met zwarte tongen.
Bleke parelsnoeren van je versteende licht
wurgen mij als hongerige slangen & je gezicht
versplintert in fonkelende bladen ijs & glas.
Dit spook drijft nagels koude door mijn ogen
& het zachte deinen dat ik kende van je longen
wordt in mijn vel verschreven nu, een tekst
die woord na woord jouw adem mist; snee
na snee, je stottert schriftelijk je nee, je nee
verzweert op elke plek waar jij mij jaren kuste,
toen er nog stem was, ja, & lucht & levenslusten.
