de klasse jij
jij bent afwezig als een veld van ongebruikt geheugen.
jij bent een al met niets nog opgevuld & vlak & leeg.
jij zet het afgedane op als initiële boord van het verlangen.
ik schrijf je neer & af om jou te zien & wil dan meer.
jij zuigt mijn woorden aan & gomt werktuiglijk alles uit.
jij breekt het zuchten als een muffe aanslag uit mijn keel.
jij sluipt mijn zinnen in & stelt er elk begin van uit tot nooit.
ik stamel & ik stotter, ik zoek je lichaam jankend in geluid.
jij trekt mijn vingerspieren in een letterlijk verband.
jij zet mijn ogen af & steekt mijn hand in ijs & brand.
jij jaagt het stromend bloed naar een ondraaglijk bestand.
jij houdt mij van je einder weg omdat mijn sterven je voltooit.
jij stelt je lichaam in zodat ik alles als een vaststaand feit herschrijf:
ik snoer je op & aan mijn geest, mijn ziel, dit hunkerende lijf.
dv, 2008, uit “101 Eigentijdse Aanroepingen van de Muze
