over TAROT DES GESTES
het nieuwe NKdeE programma ‘tarot des gestes’ is de uitwerking van een idee voor een tarot van de gebaren, geïnspireerd op de letter/schrift theorieën van Velimir Chlebnikov, oude danstheorie en eerder NKdeE letteronderzoek.
de methodiek is gebaseerd op mijn geteste en degelijk bevonden praktijk van het Asemisch Lezen. het programma is onderdeel van de neo-alchemistische programmatuur, de monsterlijke SaNDGRaPH-machine, het nog grotendeels afwezige pronkstuk van de Neo-Kathedraalse Magie (NK-M, de NK-M is wit noch zwart, wat je ook denkt dat de NK-Magie is, het is erger).
tarot des gestes (TdG) heeft als input de Grote Arcana van het Rider-Waite Tarot dek. de uitvoer is
- een nieuw dek van de Grote Arcana in geaquarelleerde gignogrammen op A6 formaat die dus effectief als kaart kunnen fungeren
- de gignogrammen worden door de NKdeE gevalideerd als Neo-Kathedraalse toverstafbewegingen. let er mee op, van hun werking is op dit ogenblik nagenoeg niets bekend!!!
pseudo pseudo-code van het programma:
- tot alle kaarten gedaan zijn:
- trek blind 1 kaart uit de kaarten die nog niet aan de beurt kwamen (gebruik jouw tarot-regels voor het ’trekken’ van een kaart)
- ‘vertaal’ de getrokken kaart in maximaal 4 gebaren 1‘gebaareenheden’ is beter want er is m.i. geen strikte scheiding in een ‘gebaar’ en de onderverdeling daarvan in motorische sequensen vol te houden; gebaren functioneren volgens de Neo-Kathedraalse Gignomenologie op erg dynamische ‘gignemen’, de fonemen van de NKdeE-gestiek. een gigneem kan binnen het tijdsbestek van 1 conversatie schijnbaar metamorfoseren in totaal wat anders. die extreme dynamiek van de semantiek in de gebaren is mij erg onduidelijk, dat vergt nog verder onderzoek, maar dat is feitelijk neurologenwerk en het impliceert quantum technologie, dus dat gebeurt niet als het niet rendeert met een stokje. zoek in je bewegingen wat intuïtief voor jou het best de kaart ‘weergeeft’ en herhaal die beweging tot ze stabiel is en je ook het gevoel hebt dat minstens op dat moment de beweging die je maakt, de loop en de gang daarvan het best weergeeft wat de kaart voor jou op dat moment betekent.
dat je dat later niet meer zo aanvoelt, maakt niet uit. theoretisch heeft de uitvoer nu al voldoende gedeelde data, en jij bent de ‘printer’ die de correlatie tussen kaart en het gignogram ervan de nodige coherentie geeft. 2straffer nog: je kan niet anders dan voor die coherentie zorgen. vergelijk het met de manier waarop jouw gedrag op internet niet anders kan dan bepaalde, heel erg specifieke advertenties in je mailbox droppen, het heeft niks met jou als persoon te maken, het is omdat je bij gelijke invoer herkenbaar gedrag vertoont en je beweegt je met dat gedrag doorheen de velden van ‘luisterende’ programma’s
een mens is vanalles, maar in een functioneel model is de mens niks anders dan de functie die ‘de gebruiker’ in het beoogde programma heeft. en elk programma ‘wil’ daartoe elke gebruiker herleiden tot een ‘bruikbare’ gebruiker. waar komt al die stress vandaan bij onze werknemers, denk je? maar elk ‘gedrag’ blijkt onbespreekbaar van het ogenblik dat het humaan gedrag betreft dat niet op consumptie, groei en productie gericht is… - teken een 2D projectie van je 3D beweging met het stokje en duidt daarop de bewegingsrichtingen aan 3als je de beweging met het stokje voor je ogen maakt stel je je een vlak voor waarop het stokje lijnen tekent. als je op een werkende beweging stuit, laat dan best wat data weg in de tekening en noteer het correcte diagram in een privé-schrift. normaal werkt het alleen voor jou, maar je weet maar nooit
- werk de tekening uit met waterverfjes tot je het beu bent
- doe ff iets anders
commentaar bij het programma
het expressieve gebaar (of het geheel van gebaren) dat een uitdrukking geeft aan de ‘inhoud’ van de kaart wordt gevat in een reprise van de hypothetische genealogie van een schriftteken: een 2d projectie van het 3d gebaar dat intuïtief gezocht werd door de handen wordt voorzien van een ‘stroke order’ zoals bij kanji.
we gaan hierbij uit van de hypothese dat het schrift in eerste instantie uit notatiepogingen van de gebarentaal devolueerde en dit naar analogie met het eerder gevonden cijferschrift, waar de berekening gefaciliteerd door de cijfernotatie al uniformering en dus complexiteit in het kerven en krassen had veroorzaakt.
historisch is het wetenschappelijk onderzoek naar het schrift eeuwenlang stiefvaderlijk verwaarloosd en het werk van enkelingen in plaats van departementen, zoals je zou verwachten voor een fenomeen dat je niet anders kan noemen dan de basis van alle ‘beschaving’ zoals wij het civilisatieproces graag willen bekijken.
grafologen en criminologisch identificatieonderzoek heb je bij de vleet, maar quasi niks aan systematische catalogisering van schrifttechnieken of fundamentele reflectie over de aard en origine van het gebeuren. en in de zichzelf vooruitsnellende neurologie blijft men door obsessieve reïficatie ziende blind voor de onlosmakelijke verstrengeling van gebaar en spraak in de motoriek.
wie iets of wat van Derrida gelezen heeft, zou moeten kunnen weten of au moins vaag beseffen hoe dat zo is kunnen komen, die systematische castratie van het manuele eigen aan het individu, want de boekdrukkunst en de IT verklaren wel nagenoeg alles van de teloorgang van het schrift en de ontzagwekkende rijkdom van haar cultivering, maar niets van deze verbazingwekkende lacune in de wetenschap.
daar lijkt nu toch stilaan verandering in te komen. er heerst een tekort aan doctoraatsonderwerpen, misschien. of men begint net als ik bij de ontwaarding van al het humane te beseffen dat wat ons tot ons maakt misschien helemaal niet in het knetteren van onze breinen te zoeken is, maar in het geheel van onze beschermende gewoontes, agressieve aanvalsstrategieën en expressieve gebaren met de pracht aan artefacten die al dat ‘gedoe’ doorheen de eeuwen heeft teweeg gebracht.
dat het humane civilisatieproces niets ‘onnatuurlijks’ of speciaals heeft in het nieuwe perspectief van het gepenetreerde en emergerende Buiten
of het nog doorweegt, al dat teweegbrengen van ons, blijkt heden eerder de hamvraag te zijn. ik ken alvast niemand anders die er over piekeren kan, ik ontwaar onder de schrijvende creatievelingen in mijn taalgebied weinig tot geen reflex om de eigen praktijk ernstig te herdenken in functie van de nieuwe gegevens. laat staan om de traditie van die praktijk pogen up te daten naar de nieuwe situatie.
men heeft zulks ook niet nodig, het zou maar hinderen. de jeugd wil ‘schrijver worden’, volgt wat workshops en noemt zich auteur. er moet al eens naar Parijs gereisd worden enzo, maar het is auteur nu, de machine hapte, het eerste boekje is er, dus nee mams laat maar, die werkbeurs is zo aangevraagd. en de uitgevers ‘adviseren’ en ‘corrigeren’ de buit wel in het bakje. ach ja, de literatuur, niemand maalt er nog om. ha kijk, een aardig snoetje met een franke snuit. een roman, schat? stop er wat liedjesteksten en kookrecepten bij, goed veel foto’s met je vriendinnen en je bent volgende maand een lifestyle influeuse
die herhaalde manuele transformatie in mijn ‘klinkt-het-niet-dan-botst-het’ generatieve model, wordt, in de theorie, middels de eigenvectoren van haar covariantiematrix tot een visuele eigenheid uitgetekend zodat een nieuwsoortig, generatief bruikbaar teken ontstaat: het NKdeE ‘sigment’ of ‘gignogram‘. lijkt mij perfect realiseerbaar met gangbare Machine Learning modellen.
in de praktijk zwaai ik wat met mijn penseel in de lucht tot ik denk iets gevonden te hebben dat de inhoud van de beoogde kaart zou kunnen weergeven. wat qua resultaat niet veel zal verschillen van de ‘echte’ maar niet door mij realiseerbare versie van dit nieuwe ‘programma’.
een gignogram lijkt op eender ander abstract teken, met dit verschil dat het gignogram in haar sigmentatie doet ‘wat het zegt te zijn’: het gebaar is de inhoud, het betekende, het neergeschreven gebaar, het teken valt samen met, is identiek met het betekende. the map is the territory.
ik ken te weinig wiskunde en ik heb geen centen om dit middels bhv-data en een 3D visualisatie te documenteren, laat staan wetenschappelijk tot experiment te formaliseren, maar de door mij gevolgde intuïtieve imitatie daarvan, de mock-up, zou moeten volstaan om de methode te valideren als reële mogelijkheid. denkbaar is het klaarblijkelijk krachtens dit voorbeeld alvast.
Noten