8 of CUPS

elke grens is de doorbraak van een grens.

de grens bepaalt het gebied, het gebied bepaalt het gedrag.
en elke grens is een grensgebied.

geen enkele grens is stabiel. een vaste grens is een illusie of een leugen.
als iemand ze nodig heeft is de vaste grens een leugen, in alle variëteiten daarvan waarvan er zovelen zijn als variëteiten van de grens: van landsgrens tot celwand tot de grenzen van de wereld die zich de handen van u aftrekt, en verder nog, oneindig veel verder in de grimas van de splijtende tijd.

de grens bepaalt het gebied, het gebied bepaalt het gedrag en elke grens is een grensgebied. want geen enkele grens is stabiel.
en het gedrag bepaalt het grensgebied.
het gedrag is de rem op de lus, want het gedrag wil steevast het gebied behouden. of het gedrag nu gedrag van levenden is of niet. het gedrag leeft en plant zich voort, repliceert zichzelf en spiraleert tot het gedrag zelf leven baart dat gedrag vertoont.

het gedrag leeft dus zelf op een meer alles bepalende manier dan de ‘levenden’ die, in een astronomische tijdsperspectief, er overigens nauwelijks lijken te toe doen. het gedrag bepaalt de hoedanigheid van het secundaire leven, en vanuit die kwaliteit wordt de kwantiteit van de levensmodaliteiten bepaalt in functie van de overlevingskansen van het gedrag.

die ‘overlevingskansen’ beduiden de gedragspotentie, een uitgestrektheid in het virtuele dat de grens met het echte bepaalt. het zegt je weinig, ik merk het.

is de grens pas echt als het leven de grens ontmoet? elke grens is de doorbraak van een grens, want ze wordt pas echt als het gedrag er geen behoefte meer aan heeft omdat het gebied nog zo ruim en onontgonnen lijkt. omdat ontmoeten ont-moeten is. het gedrag doorbreekt, zachtjes soms, het gebied tot het gebrek aan gebied het gedrag bepaalt. of het schiet erdoor in een orgie van levenslust en geweld.

en die nieuwe grens breekt door de grens.
op elk moment.

en geen enkele grens is een ‘frontier’.
en geen enkel gebied is een ’territoire’.
en geen enkel gedrag is ‘behaviour’.
op geen enkel moment.

grendel al uw sloten.
demp de stinkende grachten.
betonneer het verval.

niets stopt de val in het zwarte gat van g*d.
niets stopt de val in het Rot.

lang geleden, toen er nog toekomst was, verdwaalde ik vrij en lustig in de hopeloos uitdeinende grensgebieden van g*ds koninkrijk. de wereld leek zijn graf en strekte zich eindeloos voor mij uit.
het stonk er naar het sperma van een zestigjarige alcoholicus. ja, wat zaadvocht is al voldoende voor een planeet.
waar ik ook dwaalde, alom werd ik begroet door de aanblik van eendersoortig, zompig, onwelriekend grensrot.

een sliertige brij die ik eigenhandig leek te kunnen modelleren tot groteske arabesken, waarmee ik geheel betekenisloze verhalen schreef die niemand ooit zou lezen, want ze droogden al even snel als ik ze vertelde uit in de genadeloze zon zodat ze in de wind verpulverden.

dus op een dag miscalculeerde ik mij aldus een raam en ik sprong uit het raam en ik werd opgesloten in een gesticht en gemarteld en op een zonnige middagdag in de lente verbrand met in mijn verkoolde handen de afdruk van een sleutel die vals en van hout bleek te zijn en in rook opging.

nooit zag ik nadien nog iemand die zag wat ik zag want het raam was verdwenen.

ik doolde vijf ellenlange jaren in het dorre doolhof van de rede. impotent en verlaten. nooit zag ik iemand die zag wat ik zag.

tot ik een berg besteeg en er een wonder geschiedde en ik mij haar herinnerde en ik het Pad vond van de Wenende Nacht, waar zij mij zag, schrok en alsmaar sneller wegliep van mij.

en jij?

ga jij mee? ik dacht het niet. ik zei je het nog, je hebt er noch de baard noch de graat naar (de verwantschap met ohd. ‘grana’ is onzeker). wie mij gelooft, volgt mij niet.

het licht verdwaalt op het Pad van de Wenende Nacht. het git slokt het rot in het licht en het gruis en het licht. de ruimte vergruizelt. het gruis verzilvert. het licht verdwaalt op het Pad. je ziet jezelf nooit op het Pad want als je jezelf ziet, zie je enkel nog het Pad.

elke toekomst is onmenselijk. alleen de mens houdt vast aan de grenzen van zijn bestaan. het gebied van de mens krimpt exponentieel.

“luister naar die woorden uit mijn mond”.

een NKdeE-programma is, anders dan in traditionele object-georiënteerde programmatuur, Meerdradig (multi-threaded) als het meer dan twee invoerstromen (inputstreams) heeft. geen enkele Behandeling (processing) geschiedt geheel onafhankelijk van elkaar.

een NKdeE-programma is viraal en integristisch. het slokt en zwelgt het Rot van de Nijd tot het zijn staart vindt en zichzelf al vretende bezwangert.

de Nijd is veelal penisnijd, het gejammer om g*d’s gestrenge Roede stijgt nog dagelijks aanzwellend ten hemel.

merkwaardig genoeg zijn er dezer dagen ook menige vrouwen mee behept, maar je kan je daarbij de vraag stellen of het ooit anders is geweest.

of het er ‘wezenlijk’ toe doet.
of het ook anders kan.

haast niemand stelt zich die vragen. men is met meer urgente problemen bezig.
aan urgente problemen is er in de humane geschiedenis nooit echt gebrek geweest.