wij zijn gestorven

// zang uit ‘Het Pad van de Wenende Nacht’, broncode voor het KLEBNIKOV CARNAVAL (2008-2024)

wij zijn gestorven wij, het bloed
zeikt uit onze gammele lijven op de trein
en de trein raaskalt, oogrolt, stroopt
zijn wagons strak op als een bezetene
tot de laatste vier rijtuigen hun bestemmingen
Aalst en Liederkerke uitkraken.

wij zijn gestorven wij, en niemand
voelt mee met ons de uitval van de nacht,
hoezeer wij ook op geheel lijfeigen wijze
uit het zichtbare wegdeemsteren,
met op de huid, in de spieren, het ruggenmerg
de befaamde tintelingen, het gegeerde genot
van de angst bij de zich voltrekkende stadsbenadering.

zie de met kastanjekleurige beverstaarten opwippende pubermeisjes
die bij de treindeuren snotterig te sjaaltrekken staan, te riemfrutselen,
meesmuilend met ‘ik ben ik’ en ‘het leven is’ het leven wegtreiterende: nietige Tiense tienertjes zijn het, bij wie de naad ettert nog
van de streepjestijd, van hoe zij erbij zijn zij,
want enkel zo zijn zij zij die zo zijn.

en daar middenin mirakelt die ene ontluikende jij-bloem
daar bij het wij, bij het ons, bij het wij onder ons
dat weerom gestorven is en gemeen ook de barcode
van de stationsnaam verzweert in de schermen.

en barst niet uit de voegen het rigoureuze verlangen
dat zich tussen ons in mijn doodsgeile wartaal vertaalde,
zodat wij ons weer de voetjes niet netjes aan de benen weten te binden,
zodat onze neuzen weer even nog willen dóórruiken áán,
zodat weer onze handen nog een ogenblik dóórtasten willen ónder?

en zo zijn wij alsnog doende ons te richten ten gronde,
wijl de hardste dingen al in modderplas en
schuinse regen roemloos liggen te rotten.
en zo werden wij ieder apart de noodwendigheid ingedraaid,
elke fragiele gloeilamp uniek in haar bakelieten sokkel.

maar uw zwijgen, o muze, braakt nu haar zwijgpit
in de doodsmond vol asse en de eeuwige stilte
die de keel doorslikt vangt ook de blinde mot
van het suisloze suizen en “start”, zegt het programma,
en alle aanwezige sprekers verheffen slaafs de stem en beamen:

"macheela michailee michola micham
wij nemen de gebroken wereld minnend in de mond
macheela michailee michola micham
wij helen de naakte lijven liefkozend van hun wonden
macheela michailee michola micham
wij zetten de geknakte zielsresten onomwonden bloot en recht

en in de loopse orde der eeuwig wemelende verbanden
verknopen wij de zang aan het verglijden van de monden
waarin wij ter dood aan ons versproken staan en stonden
en zo versteven en verstijvende verdwijnen wij 
in de nietsonthullende barsten van dit moment."

invoer (2017) – voor ‘Het Pad van de Wenende Nacht’

• over ‘Het Pad Van de Wenende Nacht’
• over het Gedicht van de Dag-programma