dwarreling

[drieluik uit Vlak 11 van ‘Het Pad Van de Wenende Nacht’, broncode voor een stuk algoritmisch klanktheater, nog niet gecompileerd – deel 2: Izeganz smeekt nog om genade maar kent de wet van het einde]

schep mij uit, ontader mij, verbrandt mij
en stop je hand in het roet,
maar laat mij niet wegwaaien.

hou je pinkje in stuitligging
voor de raamspleten van het buiten
waarin de wind zijn waanzin giert
tussen de klembillen van het binnen.

steek je spasmen in een handschoen van taal
hou ver van je woordgeurige neus
die nare klankscherven dat snikken bv.
of jouw helsblauwe solferen zucht

in ons tentje heerste altijd al luchtgebrek.
wilde paarden draven waar wij hijgen.
we vermaken het leed tot een klucht:

ik verzin je in dwarreling
het maanglazige zwijgen
en jij doet het volgende.

invoer (2017)

• over ‘Het Pad Van de Wenende Nacht’
• over het Gedicht van de Dag-programma