elke politicus tegenwoordig gaat er van uit dat zijn legislatieve, euh, vaardigheden, worden omgezet in verkoopbare quatch. niemand staat er bij stil dat het informatierecht van de burger en de plicht tot correctheid van informatie van de overheid hiermee in het gedrang komen. dat is een afglijden van bestuur naar uitverkoop, product management.
de discussie is hier is er één àchter de feiten. de overheid stelt zich op als bedrijf, wij zijn de klanten, een volgzame kudde met enkele navolgbare en dus beheersbare zwarte schapen.
vroeger had je een pers die maatregelen van de regering bekend maakte. dan werd een staatsbon uitgegeven. punt. wat nu reclame is, was toen informatie, en de pers vervulde enigszins haar taak, namelijk de burger (gekleurd) informeren. nu is er geen pers meer, enkel merchandising van informatie gerelateerde producten.
over de terechtheid van de maatregel- het voortzetten van de uitgaven van staatsbons – spreek ik mij niet uit, daar heb ik geen zicht op. hoogstwaarschijnlijk is het weer korte termijn denken, een vorm van escapisme dat in onze zogenaamde democratie ingebakken zit, omdat je nu eenmaal populair moet blijven. de kans bestaat ook dat men ernstig overwogen heeft wat de staat meer zou kosten: al of niet uitgeven.
er is alleszins in de administratie – en de politicus van wacht hangt daar meestal maar als klevertje bovenop- voorlopig nog net voldoende ernst om in de mate van het mogelijke de rol van goede huisvader waar te nemen. die structuur staat op instorten maar balanceert nog op de rand van de afgrond. lang duurt dat niet meer, en dan hebben we een rechtstreekse dictatuur van het kapitaal, zonder enig omzien naar sociale of culturele belangen. dat is onvermijdelijk, dat houdt geen kat tegen.
tenzij je een mentaliteitswijziging op gang kan brengen, een informatieve beweging die mensen duidelijk maakt dat wat hen te boven gaat niet noodzakelijk een kwaad is, eerder een niet-iets waar je mee dient te leven, want kennen of beheersen kan je het toch niet. onthechting heet dat.
zie wat ze doen, zie wat ze nu weer uithalen. forget it. ze zijn wij. wij zijn zo. een boom staat ook niet te kankeren dat ie niet kan fietsen. mensen zijn geboren om te falen, omdat we enkel in ons falen het leven de kans geven om door ons te overleven. dwars door ons. want overleven is onmenselijk. het is ons gegeven om daar inzicht in te hebben, in die tragische determinatie. het drama is dat dat inzicht meestal net leidt tot verkeerde, door faalangst ingegeven beslissingen. dat hoeft zo niet te zijn. we zijn door onze glanzende beheersingstechnieken zo gebiologeerd dat we onze plaats vergeten zijn. de plaats van het menselijke is middenin het onmenselijke, niet erboven.
alle sociale structuren desintegreren door de illusie dat er niets bovenmenselijks is, dat we dat kunnen wegmoffelen. elke commerciële strategie speelt daar op in en de politiek bestaat enkel uit commerciële strategieën. die maakt integraal deel uit van de onomkeerbare doodsmachine richting afgrond.
cap ermee.
