Vuur

“vuur daalt neer ten onzent nu,
in zijn soort het meest genadige, “

zo visoogt het gif mengende letterheksje, een lieftallig optilrokje dat met gele tandjes krols op heur lokken staan te bijten

en

in volle verwachting van het intieme binnendringen weldra der woordkrullen aanziet de dwaalster Stiena Lourendos de immense leegte van de ruimte voor het wezen van de tijd zelve, en met de haar zo eigen kraakstem, stijf van onbestemd verlangen, benoemt zij van daaruit de eenvoud der tienduizend dingen waaronder ook deze brandbaarheden:

• het de deegwaren aanzeggen dat zij beter op de hoogte zouden blijven
• het nogal gratuite ‘kan ik u echt niet verder helpen?’ van de stervende hulpverlener
• het bereiken van de bakvormrand zelf van het smeuïge deeg met de smeltboter pruttelend in de jusputjes
• het ‘blinken niet mijn wielenspaken zo glitterig gelijk?’ van het verzwegen fietsframe, opflitsend in het immanente
• de blondjes die fel te flossen staan in de sanitaire zone wijl de bloedende kern der harde wielerfanaten alweer een nieuwe lente inslaat
  • zoef zoefzoef zoef zoefzoefzoef (ze zijn met z’n zeven) een achttal keer de kerk rond in het gans verlaten dorp
• het ‘was ik maar’ dat zindert na de dood
• het ‘oef: er is een punt.’
• de verklaring van het lidwoord voor beginners
• het ‘geen geluid vandaag’
• het ‘alle dingen zijn bedrog’
• het ‘Sara‘ (maar die hadden we al)
• de benadering van de eenvoud der duizend dingen middels enumeratie

tijdig toch, stelt zij de vraag naar de hoedanigheid.

en dat vuur ()
daalt neer ten onzent nu…

invoer (2017) – rev. dv@CCQ

voor HEMELNETLYRIEK 2.0