constant

constant

Constant is steeds
het aanbod van beweging
het ogenblik nabij
waarop de vraag verstomt.

Kelk
die je dwingt zich om te keren:
een bodem schilfers dwarrelt neer,
leegte na het drinken, magerman,
die op de winterhuid van straten
slijm en rot als goud verteert.

Vocht
dat in vertwijfeling haast
zich opwaarts door de poriën
murwt: verlangen wordt angst
van het moment dat je
verlangen vangt en meer verlangt.

Valk
die op met vrucht beladen akkers
het ritselen van voedsel ziet en verder
niets dan vallen doet: eenvoud lijkt de wet
waarnaar je eigen hand zich richt, lied
dat jou en haar tot niets verdicht.

Spijt
is als de regen komt, breekt
stilstand aan in krekelzang. Knak,
een tak, de botte plof van lucht op lucht
en lijven volgen de golven
naar een einde dat al einde was.

Constant is steeds
het aanbod van beweging
het ogenblik nabij
waarop de vraag verstomt.

voor ‘101 Eigentijdse Aanroepingen van de Muze’