journal intime #153

wie iets van mijn Kathedraalwerk wil begrijpen, passeert best ’s bij de helaas recent overleden filosofisch grootheid Bernard Stiegler…

dit interview is denkelijk een goeie introductie, hier zie je hem nog zoals hij altijd was, bevlogen en gedreven door de urgentie van alles wat diende gedaan te worden, en wat hij ook deed, op onnavolgbaar volhardende wijze. Bernard Stiegler is, zo voel ik dat toch, met gemak de grootste MENS, de beste benadering van een heilige onder de recente zwaargewicht- filosofen, en daardoor ook misschien de meest tragische figuur. hij is daardoor misschien wel de beste antipode van het zwijn Badiou, maar overstijgt die nijdige boutade van mij moeiteloos door zijn flitsend analytisch vermogen dat de lijnen ziet waar ze gebeuren, en niet waar hij ze hebben wil.

https://www.youtube.com/watch?v=3ggF2jE5d8M

aansluitend daarbij, geef ik hier even het grote, brute, domweg-duale Stieglerschema, inclusief de Stieglerismen maar dan uitgebreid met mijn gignomenologsiche concepten:

ENTROPIE – KAPITAAL – KWANTIFICATIE –
CALCULE – ENTENDEMENT (REDE) – ZIJN

tegenover

NEGENTROPIE – CREATIVITEIT – KWALIFICATIE –
INVENTIE – INSTINCT (WAANZIN) – GEBEUREN

zo’n schema is gewoon verschrikkelijk handig, en we hebben er nou eenmaal twee, handen bedoel ik.

maar dit Stieglerveld wil ik dus ook graag wat aanvullen met het ROT waarin de negentropie pas ontstaat als en alleen als de entropie een o b s t a k e l ontmoet dat het niet domweg kan weg-eroderen en ‘slim’ moet worden om die tegenwerking te doorbreken (de aarde, Gaia, is blijkbaar zo’n obstakel, waarom, ik heb geen flauw idee…) en waarin dus de negentropie altijd medeplichtig is aan de entropie, in the long run, maar ja die ‘long’ dat is relatief gezien, astrologisch dus, belachelijk kort.

het is dan ook geen kwestie van de apocalyps te vermijden die is al heel de tijd bezig en die duurt langer dan een mensenbrein kan vatten. spreken van een apocalyps maakt meteen ook dezelfde Bijbelse fout om het einde der tijden gelijk te stellen met de tijden zoals wij ze kennen, met de humane tij, met het leven zoals wij het kennen (we hebben niet eens door dat het leven, ons leven een verrotting is in functie van de entropie, van het Zijn van God, zo je wil. soit, het gegeven is even onvermijdelijk als de aap van Darwin ).

de ondergang van de menselijke soort, dat is wat anders, die is ook bezig, maar die is altijd relatief, want de mens is, in onze contreien toch, het strafste en meest virale rot dat euh voorhanden is, een onkruid dat je niet zomaar wegwieden kan als het nergens toe dient want ja, daarom is het nou net onkruid…

en, wij zijn vooralsnog te duur om weg te gooien. maar maak geen misneming: we zitten wel degelijk al enige tijd in de afslagbak…

maar het wordt nog erger, somberder wanneer we het zwakke punt van Stiegler aanpakken, namelijk zijn onweerstaanbare want heilige neiging naar het Goede en van daaruit zijn al te emotionele reactie op Trump en de Transhumanistische doemscenario’s. hij wil die verjagen als Jezus de commerçanten uit de tempel

uiteraard zijn die SpaceX plannen nefast, en dienen we ze te veroordelen als de misdaden tegen het leven en tegen de mensheid dat ze zijn, maar: ze gebeuren wel.

en ze gebeuren omdat dat nou eenmaal ‘slimme entropie’ is, negentropisch gestuurde entropie, kapitaal geïnjecteerd nijdig neo-humanisme allemaal op de motor van het plezier-principe (Freud)

ze gebeuren zoals Facebook gebeurt, dat zou ook niet mogen…maar die andere sociopaat Zuckerberg is óók maar een symptoom, een ingevuld profiel van het onvermijdelijke.

ze gebeuren omdat ze niet anders kunnen dan gebeuren, wat wij daar zelf ook van vinden. immers, niets op deze planeet is zo lamentabel slecht in het controleren van de monsterlijke mensheid dan de mens zelf: alles wat wij ondernemen verergert ons toekomstperspectief, de oude Tao-wijsheid van het niet-handelen gaat ook dáár over.

het doet absoluut niks af aan de onschatbare waarde van zijn werk, maar dat is helaas altijd de naïviteit van Stiegler geweest, het rot van het marxistisch humanisme tussen zijn tanden, de oorzaak van zijn grote verslagenheid ook, terwijl hij verder nochtans zeer correct is in zijn analyse (bv.:”Trump is geen strategie, Trump is een symptoom”)

dat maakt ook dat hij de benodigde bifurcatie, de verhoopte sprong naar de redding enkel op het humane wil of kan zien gebeuren, en dat hij van daaruit bijna als een Malatesta gans zijn leven de mensen poogde aan te moedigen, het ‘spingere’ van Enrico

terwijl die fameuze humane creatieve sprongen eigenlijk feitelijk altijd op een hoger, een minder rot niveau gebeurden en gebeuren.
hij weet dat ergens wel want hij verwijst ook naar de biologie als het terrein dwars op het veld van de kapitaal corrupte wetenschap.

want die sprongen, die bifurcaties die gebeuren steeds weer in de razernij, de ‘waanzin’ van het animale en ook in de resignatie, de agape van het vegetale: het is het beest in ons dat de serviele autodestructie weigert en het is de bloem in ons die zich offert voor het voortbestaan van de soort.

want wat ons redden kan is niet post- of transhumaan, geen singulariteit, niet iets volstrekt nieuws, maar iets veel ouder dan ons, zuiverder nog;
want het bovenmenselijke, de Übermens van Nietzsche is een met entendement begiftigde ¹helaas ook vergiftigde, van de pharmakon paradox geraken we nooit meer verlost plant.

Leaves of Grass, dat is letterlijk, de Ubermens… de plantaardige (rhizomatische) organisatie van het plantaardige leven met iets daarbij, namelijk de waanzinnige rede van de mens. en dat terwijl de steenkoude intelligente techniek de kosmos gaat omploegen om het humane verderf te zaaien

een recursie van het vegetale in de Geldruimte die wij, als onwetende slaven van de entropie hebben in- en aangericht…en die recursie komt er niet door ons, maar ondanks ons, omdat wij enkel de goede weg volgen als we niet anders meer kunnen, als we de plezante weg, de roetsjbaan naar de eigen hel, niet meer kunnen betalen…

---

aanvulling 18/08

een verdere correctie van de Stiegler-visie zou ik aanbrengen bij zijn visie op het grote proletarisatie-vraagstuk en op de ontwaarding van de kennis: ook dat is in mijn ogen maar een verderzetting van een continu proces dat zo oud is als de taal zelf: de Kritieken van Kant vormen in geen enkel opzicht een ‘betere’ of hogere vorm van begrip ten overstaan van de oude Indiaase kennisleer of soetra’s van het boeddhisme, het zijn adaptaties van een doorgegeven besef aan de toegenomen complexiteit in de humane samenleving, het verdere rot daarvan, het zijn verfijningen van het ‘begrip’, de reïficerende gifpijlen van het Zijn die op dat moment al bijna tweeduizend jaar oud waren; en wat er nu verloren gaat, de waarheid en de basis van alle algemeen geldende semiotiek is enkel een onvermijdelijk vervolg op het reeds ingezette rot. wat er verloren gaat is kennis die uitgewerkt is, een weten dat nutteloos, overbodig is geworden, net zoals elke godsdienst na 500 jaar uitgewerkt , ‘geen verf meer pakt’ en niet meer doet waarvoor zij bekend geworden was en gekoesterd als waardevol.
Stiegler geeft zelf ook aan dat je dat niet moet zien als iets dat bestreden moet worden, maar wat er wel dient te gebeuren is dat de alternatieven worden in gang gezet: hoe sneller dat gebeurt, hoe minder slachtoffers er vallen en hoe meer comfortabel de overgang zal zijn, hoe kleiner en minder wrang het gevoel van verlies zal zijn. meer dan het vergulden van de pil zit er m.i. nooit in, zolang we vasthouden aan onze ‘Ren’ (仁) , de humanistische zelfoverschatting…

erg daarbij is wat je ziet gebeuren bij de stijgende urgentie en de evidente weigering om in de richting van de afgang mee te denken in functie van het menselijke behoud van negentropie, de waardering van ons nest: wat we nu doen is met een hoogzwangere vrouw wiens weeën net zijn ingezet (de dag was al maanden uitgerekend) in zeven haasten een parcours uitstippelen langs de ergste kasseiwegeltjes naar het ziekenhuis: zo wreed dat alleen een mens het kan bedenken en het kan nog wel goed komen, het is onmogelijk in onze gedachten dat het onmogelijke niet zou gebeuren, maar we verkleinen alleen onze kansen op een goede afloop…