jt105 – inondation de corbeaux noirs dans les fibres de son arbre interne – ORGEL
Roland Barthes weer, over Artaud deze keer:
“L’écriture d’Artaud est située à un tel niveau d’incandescence, d’incendie, et de transgression, qu’au fond il n’y a rien à dire sur Artaud. Il n’y a pas de livre à écrire sur Artaud. Il n’y a pas de critique à faire d’Artaud. La seule solution serait d’écrire comme lui, d’entrer dans le plagiat d’Artaud.” [google translate in nieuw tabblad]
[BARTHES 1995, p.63]
Bon, daar zit nog wat eer in: hij kan er niks mee aan, en hij is daar eerlijk in. Want net als bij Réquichot moet Barthes ook de woorden van Antonin Artaud naast zich neerleggen, want iets ervan herhalen, dat kan je niet als je Barthes bent want dan ontken je alles wat je zelf doet.
Heel de ‘literatuur’ die er over Artaud bestaat, kan er enkel op gericht zijn om hem onschadelijk te maken, want elk woord van Artaud is een ontegensprekelijke aanklacht, een onaanhoorbare schreeuw en een onmogelijke waarheid. Artaud lezen heeft weinig van een dialoog, en alles van een ondergaan.
Ros Murray, die dit citaat van Barthes aanhaalt in zijn Artaud-boek zegt daarover:
In order to write about Artaud one must to some extent be able to ‘get over’ Artaud, as it were, and to take a certain amount of distance.
[MURRAY 2014, p.6]
Vanuit de verte, en alsof er niks gebeurt is. Zoals je de honger in de wereld behandelt, of de klimaattoestand, of de onthoofde meisjes in Iran, of zoals je de literaire kwaliteiten van de Max Havelaar roemt terwijl wat er beschreven wordt elders of in een andere vorm nog bezig is.
Alsof Artaud niet vanaf zijn eerste boek consequent en doelbewust zijn werk heeft opgehangen in het leven, ter destructie, als invoer, als offer, als gave?
Je souffre que l’Esprit ne soit pas dans la vie et que la vie ne soit pas l’Esprit, je souffre de l’Esprit-organe, de L’Esprit-traduction, ou de l’Esprit-intimidation-des-choses pour le faire entrer dans l’Esprit.
[ARTAUD 1956, ( L’Ombilic des Limbes), p49]
Ce livre je le mets en suspension dans la vie, je veux qu’il soit mordu par les choses extérieures, et d’ abord par tous les soubresauts en cisaille, toutes les cillations de mon moi à venir. [google translate in nieuw tabblad]
Alsof het werk van Artaud helemaal niks verwacht van jou, alsof het niks vraagt, net zoals ik bijna iedereen die zichzelf ‘schrijver’ of ‘auteur’ durft te noemen, zich gedraagt alsof we ergens in een enclave van de tijd zitten , een samenraapsel van momenten waarin je nog ‘vrij aan literatuur’ kunt doen een soort virtuele mix van wat jaren ’20, met wat scheutjes jaren ’50 en ’60 op een bodempje klassiek een laagje mediaschuim erop en goh ja, kom, lekker voort tateren, lieve ‘literatoren’ onder elkaar…
Wat vraagt Artaud van ons?
Vraagt Artaud van ons dat wij over hem zouden schrijven? Neen, Antonin Artaud vraagt niet dat wij over hem zouden schrijven.
Vraagt Artaud dat wij hem zouden uitleggen? Neen, Antonin Artaud vraagt geenszins dat wij hem zouden uitleggen.
Vraagt Artaud van ons dat wij hem zouden herhalen? Dat wij zouden schrijven zoals hij schreef? Neen, Antonin Artaud vraagt nergens dat wij hem zouden herhalen of dat wij zouden schrijven zoals hij schreef.
Maar wat vraagt dan die verketterde en bewonderde ‘waanzinnige’ dan van ons? wat wil die Antonin Artaud van ons?
Antonin Artaud vraagt dat wij hem zouden lezen.
Antonin Artaud vraagt dat wij kennis zouden nemen van het leven en het werk waaraan hij leed.
Antonin Artaud vraagt ons, smeekt ons, beveelt ons om de geest aan het werk te zien, die in hem Antonin Artaud vermoordde, net zoals de kankerkraaien van de nijd in de samenleving de innerlijke boom van Van Gogh vernietigden.
Antonin Artaud hoopt dat wij tenminste zouden pogen een manier vinden om die vernietigende kracht te temperen. Want het is die vernietigende kracht, die stem, dat nietsontziende oordeel over ons, dat niet op het einde der tijden over opns zal worden uitgesproken door een almachtige god, maar een oordeel dat wij dagelijks over onszelf uitspreken met stilzwijgende goedkeuring van de rationaliteit die wij allen zeggen na te streven. En die Stem van het geweten is het, die dwars door het leven van Antonin Artaud in elk moment daarvan vraagt, neen eist om gehoord te worden.
En hij zelf kon niks anders doen dan alles wat eerst Antonin Artaud en toen Antonin Nalpas en toen Artaud Le Momo deed en al die daden en al die woorden samen waarmee hij al die jaren van lijden samenviel, was en is en zal altijd de best mogelijke manier zijn om ons duidelijk te maken wat het allemaal wil zeggen…
rev. dv@CGQ
over het journal intime -programma
pseudo-code van het programma:
gegeven:geste: het pad van de primaire, spontane bewegingschrijfleeslus: herhaling van de geste die zich gaandeweg stabiliseert binnen de corridor van de gestecorridor: het tijdruimtelijke vlak waarbinnen de geste zich herhalen kan zoals geprojecteerd op een 2D schrijfvlakjij, je: een participant aan het journal intime programma
het journal intime is een dagelijks algoritmisch uitgevoerde handeling (functie);
je wordt wakkeren je doet onmiddellijk dit (géén andere bewuste handeling ervoor): je beeldt jezelf een geste in eventueel gelinkt aan een woord of een fraseje neemt de blocnote en initieert de schrijfleeslusje vocaliseert daarbij het woord of de fraseals je merkt dat de herhaling zich gestabiliseerd heeft tot een gesteneem je jouw vocalisatie voor minstens vier iteraties opteken je de geste
je leest in een boek in een vreemde taal (eender welke, niet je moedertaal) tot je een fragment tegenkomt waarvan je denkt dat het kan dienen als 'titel' of 'benoeming' van de geschreeftekende schrijfleeslus
uitvoer van het programma:
– een potloodtekening met een titel in een vreemde taal
– een geluidsopname van vier herhalingen van 1 uitgesproken woord of frase in het Nederlands (met NL tongval)
– (optioneel) een commentaar in proza
de journal intime routine
is een vrij exemplarisch, grafologisch NKdeE-onderzoeksprogramma.
de uitvoer ervan wordt hier gepubliceerd in het Publieke Domein
rev. dv@CGM
bibliografie journal intime
ARTAUD 1947: Artaud, Antonin, Van Gogh le suicidé de la société, Gallimard, Paris, 2018, ISBN 978-2-07-076112-8
ARTAUD 1956: Artaud, Antonin, Oeuvres Complètes Tome I, Gallimard, Paris, 1956
BAKHTIN 1984: Bakhtin, Mikhael: Rabelais and His World (Iswolsky, Helene transl.), Bloomington 1984, ISBN 978-0-253-20341-0
BARTHES 1995: Roland Barthes, Oeuvres complètes vol. III , Paris: Seuil, 1995
BONNEFOIT 2013: Bonnefoit, Régine, Paul Klee. Sa théorie de l’art. Lausanne, PPur (Presses polytechnique et universitaires romandes), 2013 ISBN 978-2-88915-034-2
CHAUVIRÉ 2003: Chauviré Christiane, Phénoménologie et esthétique. Le mythe de l’indescriptible chez Wittgenstein dans Rue Descartes, nr 39, Wittgenstein et L’art (februari 2003), PUF
CHEVRIER 2019: Chevrier, Jean-François, Bernard Réquichot. Zones sensibles, Paris , Flammarion, 2019, ISBN 978-2-0814-4197-2
CV-P 2016 I: Viallat-Patonnier, Claire, Les dimensions de l’écriture dans l’oeuvre de Bernard Réquichot. Etudes d’un processus. Vol. I: Thèse , Paris , ECOLE DES HAUTES ETUDES EN SCIENCES SOCIALES, 2016
CV-P 2016 II: Viallat-Patonnier, Claire, Les dimensions de l’écriture dans l’oeuvre de Bernard Réquichot. Etudes d’un processus. Vol. II: Annexes et illustrations, Paris , ECOLE DES HAUTES ETUDES EN SCIENCES SOCIALES, 2016
CR 1973: Billot, Marcel (ed.), Bernard Réquichot. Bruxelles, La Connaissance, 1973 (Catalogue Raisonné)
FREUD 1989 I: Freud, Sigmund, Colleges inleiding tot de psychoanalyse . Inleiding tot de psychoanalyse 1/2, Boom Meppel Amsterdam, 1989
GREEN 2013: Green, Michael (vert. & red.), The Russian Symbolist Theatre. An Anthology of Plays and Critical Texts, Ardis, New York 2013.
KUSTERS 2014: Kusters, Wouter, Filosofie van de Waanzin, Lemniscaat, Rotterdam 2014
MORALES 2002 : Moralès, Gérald: La Poésie de Bernard Réquichot. De l’être à lettre, EFEdition, Paris 2002, ISBN 2-913786-13-8
MORALES 2010, Moralès, Gérald: L’écriture du réel. Pour une philosophie du sujet, Paris , Cerf, 2010, ISBN 978-2-204-09225-8
MURRAY 2014: Murray, Ros, Antonin Artaud, The Scum of the Soul, London, Palgrave Macmillan, 2014, ISBN 978–1–137–31057–6
OURY 1989, Oury, Création et schizophrénie, Paris, Gallimard 1989, ISBN 978-2-7186-0354-4
REQUICHOT 2002: Réquichot, Bernard: Écrits divers. Journal, lettres, textes épars, Faustus, poèmes, 1951-1961, Les Presses du réel, Dijon, 2002
VALERY I: Valery, Paul, Oeuvres Tome I, Hytier, Jean (ed.), Paris, Gallimard, 1957
VALERY II: Valery, Paul, Oeuvres Tome II, Hytier, Jean (ed.), Paris, Gallimard, 1960
~
copyright ‘ViLT //dagwerk van dirk vekemans’:
CC0 1.0 Universal (CC0 1.0) Public Domain Dedication
contact: dirkvekemans@yahoo.com
VOLG dirkvekemans.be
Vul je mailadres hieronder in en je krijgt elke dag het werk zo in je mailbox, gratis. jouw mailadres wordt verder niet gedeeld, gebruikt of anderszins bekend gemaakt. Met opzeglink in elke mail.
de
Neue Kathedrale des erotischen Elends
wil onafhankelijk blijven publiceren, zónder subsidie of commerciële sponsors
en dus ook zónder (al dan niet verdoken) exploitatie van gebruikersdata
en geheel vrij van reclame.
steun de NKdeE en de Vrije Lyriek
en koop een Radio Klebnikov CD op BANDCAMP:
