de sporen van je goud slaan weerloos in
de dagen verdragen mij als onrust nu een dood
die ooit henzelf zal overkomen ik spuit er wit
omheen er is in lente ook bewondering scheur
& van de dagelijkse lach de hemelrijke sleur
ik boei mij in de boeien van je schuit de slag
in water is een voortgang van de druivenrank
ik hou mij nog recht maar wat ik wil is in je zin
de openheid voor een verschrikkelijk aards in.
dit begin. begin met van jezelf niet langer weg te lopen
hou de deuren van je hart als scheuren open geef
je kinderen de kracht hun arme ouders te ontlopen
kijk naar waar de letters in de klank als vet verlopen
hou van je hondse duurte even nog de blaffeturen open
denk eraan hoe ik met u je glas aan iedereen verschenk
