verval (7)

ALTIJD

het werd een boom voor haar. zijn takken
reikten hoger dan de piramiden en de stam
greep dieper dan elk graf. twijgen raakten
aan boezemwiegen en bloesem zoende mond.

proef hoe donker, voel hoe hemels blauw,
hoor hoe geel het zwart nog houdt van haar.
en golven zee bezingen diep haar strand.
en krabben schrijven epen in haar zand.

als ’t hier verdwijnt verschijnt het ginder weer.
het wordt de beek die naast haar huisje kabbelt,
het vint gezwind als vlinder uit het ochtendrood.

naamloos is het, het is niets en lucht en ’t zucht.
het legt het leven af en trekt het dan weer aan,
het vindt altijd in haar zijn reden van bestaan.

invoertekst (2017) – uitvoer 2020, rev. dv@CHd

• alle teksten van ‘verval’ in deze versie:
  • proloog
    • verval
    • mot
    • lust
    • tijd
    • woelen
    • altijd
    • grijs
    • haaks
    • voel
  • envoi
    
• ‘verval’: versie van 2017
• over het Gedicht van de Dag-programma

de
Neue Kathedrale des erotischen Elends
wil onafhankelijk blijven publiceren, zónder subsidie of commerciële sponsors
en dus ook zónder (al dan niet verdoken) exploitatie van gebruikersdata
en geheel vrij van reclame.

steun de NKdeE en de Vrije Lyriek
en koop een Radio Klebnikov CD op BANDCAMP: