verval (1) : proloog

‘Ante mare et terras et quod tegit omnia caelum’
Ovidius, Metamorphosen I, 5

chaos was alles, geen woord benoemde leven,
dag was nacht, nacht dag, zee land, land zee,
mateloos wit was alles één, en heerlijk om het even.
verheven niets, geen ding dat deinde met iets mee.

aarde kleefde niet in’t duister, geen zon was daar,
geen kring van maan, geen stipje ster was er te zien.
elk begin was einde, alle wegen liepen door elkaar
onbegaan de paden, niemand had ooit licht gezien.

het zwarte was het witte, alles liep op niets te loop.
het begon. ’t beloofde einde, liefde en de hoop:
verval viel uit van punt naar punt, nog heel fragiel,

en tijd werd cyclus, tel die van zichzelf beviel.
het licht werd lichaam voor gebeurtenis, geluid
begon te golven eerst, en barstte luid in razen uit.

invoertekst (2015) – invoertekst (2017) – uitvoer 2020 rev. dv@CIF

• alle teksten van ‘verval’ in deze versie:
  • proloog
    • verval
    • mot
    • lust
    • tijd
    • woelen
    • altijd
    • grijs
    • haaks
    • voel
  • envoi
    
• ‘verval’: versie van 2017
• over het Gedicht van de Dag-programma

de
Neue Kathedrale des erotischen Elends
wil onafhankelijk blijven publiceren, zónder subsidie of commerciële sponsors
en dus ook zónder (al dan niet verdoken) exploitatie van gebruikersdata
en geheel vrij van reclame.

steun de NKdeE en de Vrije Lyriek
en koop een Radio Klebnikov CD op BANDCAMP: