Er staan al drie stukjes van deze ‘gebruiker’ op de jijbuis: alle drie brilliant gemonteerde scénes van wat een film in episodes lijkt te worden.
Bewegingen in het maximale tijdskader dat dit platform kan hebben (2-3 minuten), herkenbare gestes in een ruimte die zich er niks van aantrekt of die zal gelezen worden als filmisch, theatraal, verhalend, poëtisch-literair of geanimeerd-grafisch. Eerst de beweging, dan de virtuele materie waarin op volslagen contigente wijze kan bewogen worden (het contigente, de beelden, de ge-extraheerde en uitgepuurde code lijkt alleen maar contingent, ze maakt en stuurt in feite mee de beweging, maar daar gaan we het nu niet over hebben).
Erik Spinoy houdt op Parlandoooh een pleidooi voor het verwerpen van het voogdijschap. Terecht, maar vele opgefokte vormen van voogdijschap zitten er ook in de hoofden van de creatieve werkers ( in spe): “als ik iets wil doen, moet het dát of dát zijn of ik kom er niet”. Iets? Doen? Moeten? Er? Komen?
Elke conditionering door de zuigkracht van de commerciële exploitatie staat haaks op de creatieve impuls. Die impuls, dat leven, dat zit nog altijd ergens in uw onderbuik, daar heeft inderdaad niks of niemand zich mee te moeien. De open kanalen, de getaande en tanende instituten die allen dik beslijmd zijn door de vette tentakels van de Grote Squid, die kan je in tweede instantie gebruiken, vanuit het negatieve, middels een strategische omdraaiïng van de aangereikte energieën.
De zaken in deze schetsmatige benadering omdraaien, werken in functie van het negatieve, & (domweg) meedraaien waar er productie van je verlangd wordt, de glans van het heldere affe, dat loopt fout, zelfs als je op quasi-heroische wijze het Beest met volle vuist denkt te kunnen penetreren. Er zal ergens etwas floepen ja, je stuikt erin & na de momentane uitzuigbeurt kan je gaan douchen.
Zelfs al betaald dat effie goed, je wil dat niet, daar was het je niet om te doen.
