journal intime #47

jt#47 – la création n’ arrive que comme précréation – MO DAAI DA

20 april 2020.

De mens leeft in ontkenning van zichzelf. We willen het niet weten. En vooral ook: we willen het niet geweten laten zijn.

Op die verité de vache baseren grote spelers in de IT business hun koehandel. De commerciële strategie van Facebook bv. is niet ‘breng mensen samen’ maar integendeel: isoleer de gebruiker zoveel mogelijk in het profiel, geef haar/hem aandacht naarmate er meer van de persoonlijkheid en vooral het gedrag wordt prijsgegeven. Wek wel met mondjesmaat de indruk van in contact te zijn met vrienden, maar zorg dat de gebruiker ten allen tijde alleen is met het programma, dat hij/zij ongestoord zijn/haar gang kan gaan. Niemand ziet dat, maar de profielen worden middels de lopende algoritmes wel gepaard, gegroepeerd op basis van gelijklopend klikgedrag.

En de ethische code van Facebook is vrij eenvoudig: goed is good for business, dus als het clicks genereert is het goed. Wat precies de gebruiker invoert in de Facebook database is helemaal niet zo belangrijk, wat belangrijk is is het effect ervan op het clickgedrag van de andere gebruikers. Het ‘kwaad’ is daarbij alles wat klachten genereert of storingen of errors. De Facebook Boze Demoon is een verglijdende lijn van storingen in het programmaverloop, waarbij een ernstig geval, zoals het vertonen van blote geslachtsdelen best preventief wordt opgespoord door bloot-detectie algoritmes zodat het vol-automatisch kan worden geweerd en de overtreder ogenblikkelijk gestraft. Je hoeft daar geen neo-puritanisme achter te zoeken: bloot is gewoon slecht voor de adverteerders, de bedrijven die betalen om hun klanten te bereiken. Dus de poster van foto’s met bloot erin wordt meteen zonder pardon gecriminaliseerd: pas bij klacht van de gestrafte gebruiker die daartoe diverse filters in de handelingen moet passeren zal de klant het recht gegeven worden om zijn onschuld te bewijzen.
Maar meestal ontdekt de gebruiker dan pas wat er in het gebruikersovereenkomst staat waarmee zij akkoord is gegaan en akkoord moet blijven of ze ‘bestaat’ niet meer.
De gebruikers maken zich immers met veel enthousiasme geheel afhankelijk van de app voor het onderhouden van hun sociale contacten.
Het verlies van de status van Facebookgebruiker komt voor vele gebruikers harder aan dan het kwijtspelen van hun burgerrechten, want wat heb je nou aan die stemplicht.
En Facebook zelf wil je enkel houden als je opbrengt.

Gebruikers van Facebook zijn dan ook geen klanten van Facebook, zij zijn product. de klanten van Facebook zijn de adverteerders, zij die aandacht kopen daar waar de gewone gebruiker moet vechten voor de aandacht, elke dag best het onderste uit de kan halen of je verschijnt niet meer in de ‘newsfeed’ van de anderen.

Zo worden de gebruikers haast letterlijk gemolken op ‘aandachtswaarde’, omdat ze gedreven worden door hun eigen nijd, hun nooddruft, hun behoefte aan aandacht. Grootschalige exploitatie van de identiteit die op zich nauwelijks waarde heeft (er lopen er zo 8 miljard rond, maar bij die waarheid staat geen enkel ‘ego’ ook maar een ogenblik stil, zelfs niet als een zeker viraal gebeuren hen daar fijntjes op wijst), maar als data enorm voordelig kunnen zijn voor het bespelen van de ‘vrije markt’.

Facebook herhaalt zo in blitz-tempo voor iedereen wat er met de ‘auteur’ gebeurd is. Die is langzaam aan ook geëvolueerd van een zich in de culturele omgeving manifesterende stem naar louter input voor een product van de uitgever. De productie-invoer dient zich dan ook als ‘auteur’ te gedragen, waarbij evenredig met het niveau van de ‘ontlezing’ bij het publiek het aandeel van het schrijven in dat auteursgedrag almaar kleiner wordt.

Of je kiest ervoor om geen ‘gebruiker’ te zijn van de ‘diensten’ van de ‘uitgeverij’. Omdat je geen zin hebt in al die gedragsregels en regeltjes en die publiciteitsvereisten en wat al niet. Of gewoon omdat je nou eenmaal geen nette bundeltjes of glanzende romannetjes schrijft omdat je vindt dat zulks niet meer de aangewezen weg kan zijn voor het creatieve schrijven in deze tijd, of alleszins niet jouw weg.

En dan sta je op straat met je geschrijf, zoals ik.

Ergens off-screen hoor je dan een stem die zegt: ‘Hier wil je niet wezen, jochie. Dit schuift niet.’ Waar die vandaan komt, ach, ik wil het niet geweten hebben.

rev. dv@CIT

de
Neue Kathedrale des erotischen Elends
wil onafhankelijk blijven publiceren, zónder subsidie of commerciële sponsors
en dus ook zónder (al dan niet verdoken) exploitatie van gebruikersdata
en geheel vrij van reclame.

steun de NKdeE en de Vrije Lyriek
en koop een Radio Klebnikov CD op BANDCAMP: