oder forcing tesseracts to display Uaxuctum (as it destroys itself for all the wrong reasons)
een no ear no sea no ouch no elle legie
a r o s e i s a r o s e i s a r o s e i s a r o s e i s
a r o s e i s a r o s e i s a r o s e i s a r o s e i s
a r o s e i s a r o s e i s a r o s e i s a r o s e i s
a r o s e i s a r o s e i s a r o s e i s a r o s e i s
a r o s e i s a r o s e i s a r o s e i s a r o s e i s
a r o s e i s a r o s e i s a r o s e i s a r o s e i s
a r o s e i s a r o s e i s a r o s e i s a r o s e i s
a r o s e i s a r o s e i s a r o s e i s a r o s e i s
a r o s e i s a r o s e i s a r o s e i s a r o s e i s
a r o s e i s a r o s e i s a r o s e i s a r o s e i s
a r o s e i s a r o s e i s a r o s e i s a r o s e i s
a r o s e i s a r o s e i s a r o s e i s a r o s e i s
a r o s e i s a r o s e i s a r o s e i s a r o s e i s
a r o s e i s a r o s e i s a r o s e i s a r o s e i s
a r o s e i s a r o s e i s a r o s e i s a r o s e i s
a r o s e i s a r o s e i s a r o s e i s a r o s e i s
vrijdag maar issen doet het ongezien, zit het niet
in zich hebberig te zijn dan is het een landmijn
in het waterige lyrieks achter de lip
onder de splijtende tong
waar het witregelt
en knibberig ikselt
kijk het
buitentreden lijfelijk
aan de stofnaad frutselen
puberaal polychora wekken
in einde bekleding begin dijhuid start render
“geen dimensie heb ik heden ondoorzocht gelaten”
I, II en III en I, II
een lui verlangen bij een dor verdriet
witte wereld zij voorhoudt aan doffe ogen
en dan wegdraait dwergblauw ploft
de reddeloze ruimte in
waar al onze letters
doelloos verstuiven:
je schouders niet is het
je vingers niet is het
je polsen niet is het
je duizend namen niet
je borsten niet is het
je haren niet is het
het glinsteren niet is het
van zweet in je hals
je wilde jaren niet
je slapeloze nachten niet
je ziet geen jij in je in of/en
je in je in geklemde dromen
niet, niet dát
waarin je zit waarop je zit
je zit er maar in jezelf mijn
vers vertelde zwijgen
aan je uit te ontzeggen
de huid-& haarverguldende eenzaamheid ondertussen
(sterf dan moederneuker sterf) is ons allen een broeierige
warzone waar het Niemandsland zelf
bij afnemende lijksappen, uitdrogende ik-beddingen
het schroeien van de niet aflatende zon: kom zegt het zand
tegen het zand waarvan de spraak als een afgeknepen straal
in het zand ploft, kom zet je schrap we maken er een eind aan
sitting on the bus, our legs are touching & het tikken
daartussen – donker oranje op een bed van groen verdriet
groeide haar stem in de geloopte vierhoeks-
verankering tot volle bloei:
a r o s e i s a r o s e i s a r o s e i s a r o s e i s
a r o s e i s a r o s e i s a r o s e i s a r o s e i s
a r o s e i s a r o s e i s a r o s e i s a r o s e i s
a r o s e i s a r o s e i s a r o s e i s a r o s e i s
la rue sexuelle s’anime […]
toutes les pensées
s’entrechoquent […]
a r o s e i s a r o s e i s a r o s e i s a r o s e i s
a r o s e i s a r o s e i s a r o s e i s a r o s e i s
a r o s e i s a r o s e i s a r o s e i s a r o s e i s
a r o s e i s a r o s e i s a r o s e i s a r o s e i s
- de uitverkoop nochtans tot in de puntjes
- het eiwit opgeklopt & terdege besuikerd
- de melk te sissen in de heetste klankschalen
- alle boeddha’s ingeplugd, de jezussen uitgekruisigd
- de schooltaksen betaald de duimen opgezogen
de legende vraag je je af van een stad door haar
bewoners zelf in de vergetelheid gestort terwijl
alle programma’s nog lopende, de lucht nog haalbaar
het hoezo het waartoe het want & het is niet is het &
het is dinsdag woensdag donderdag & het is zondag zaterdag
vrijdag maar issen dat wisten we doet het ongezien,
de orgiën van de vleesweergave in de toegezegde geest:
zit het niet in zich hebberig te zijn dan is het een landmijn
in het waterige lyrieks achter de lip waar je kant klost
onder de splijtende tong waar je witregelt
& knibberig ikselt je waggelt je wisselt je wichelt roede
je verzilvert het pompende verlangen
je danst en het draait het echte áf
zoals enkel een priesteres van Uaxuctum dansen kan ,
van haar minnaars bezeten, uit haar ruimte ontzet
& in het hars van de tijd ingebed. Met de anderen
vervolgens naar eigen wens in volkseigen rijmdwang
onthart, verdroogd, vergruisd, verstrooid & vergeten.
Giacinto Scelsi: Uaxuctum – The Legend Of The Mayan City Which They Themselves Destroyed For Religious Reasons – 1st Movement
Schema van de opstelling waarin Els Mondelaars
2 x het werk ‘A rose is a rose’ van James Tenney bracht
in het Champ d’Action programma op 13/02/200
