dv 2009, pen & potlood op papier, A5
Neo-Kathedraalse M-poort met de 3 Schikgodinnen ( een blonde, een zwartharige en een rosse) , of zijn het Muzen, zo vroeg al weggelopen van Gedichtendag?
Op de voorgrond groeit welig het SliertenKruid. Als ge dat plukt, droogt, fijnstampt en oprookt zullen er u grote, middels geurige Solferflitsen ingebrachte, Inzichten in het Sliertige Karakter van Alle Dingen te beurt vallen, iets dat ge anders enkel na jarenlange bestudering van de Sliertentheorie kunt bereiken.
De Sliertentheorie evenwel, waarvan de Snarentheorie een al te simplistisch afkooksel-vóór-het-been is, blijft in de Geestelijke Gevangenheid van onze dimensies echter een zo complex en quasi ondoorgrondelijk Iets, dat de bestudering ervan enkel weggelegd is voor Kernbouwkundigen, een bijzonder slijmerig soort van hoogbegaafde Kathedraalbewoners, hoogst onsympathieke meganerds die je liever niet te dicht in je buurt hebt lopen.
Zo moeilijk is het allemaal, die theorie, dat ze eigenlijk net zo goed niet had kunnen bestaan, omdat er toch niemand wijs uitraakt, en, aangezien de Sliertentheorie als een vorm van Extended Programming de eigen foutenanalyse als een auto-correctiemechanisme mee in de programmatie opneemt, heeft de theorie zichzelf na enkele loopjes op testhoofden dan ook maar volledig weggeschreven.
Een bijzonder vervelende zaak, want nu kunnen we helemaal niet meer achterhalen, waar dat Sliertenkruid ook alweer groeide, want dat stond er ergens, dat herinner ik mij, maar de Geheugenplaats is verder geheel zwartgeblakerd en erg leeg, egaal, stroomloos, uit, stil & òp.
