Harusmuze #437

凡益之道 與時偕行

De HARUSMUZE is een eigentijds interactief orakelprogramma, het Beginsel van een generatief schrijfprogramma gebaseerd op het Boek der Veranderingen, de I Tjing.
De dagroutine ervan (20 min tot 1-2u praktijk’, 2-20 min leestijd) biedt de gebruiker ook een dagelijks hernieuwde kennismaking aan met de immens rijke denkwereld van de I Tjing

• Lees meer over het Harusmuzeprogramma
• Bekijk alle Harusmuzes
• Harusmuze Doc (oude versie)

Hexagram 13 –  同人 (Tóng Rén) – “Gemeenschap”

TONG REN (同人) – “Tong Ren” – gemeenschappelijkheid, harmonie – “tong ren, tong taal”

437 – word eerst niemand en dan pas de ander

invoer

• https://dirkvekemans.be/2018/06/26/harusmuze-11/

commentaar dv@YIB

De menselijke geest, als aansturing van de menselijke gedragingen is een gebeuren dat ook zichzelf kan bijsturen, omdat het sowieso al een recursief gebeuren is: het denken neemt voortdurend de eigen uitvoer weer op als invoer. Elk denken is al een herdenken voor het een denken is, want ook onze gewaarwordingen zijn recursieve ‘gebeurens‘ (ik vermijd het woord ‘gebeurtenis’ omdat dat woord je toelaat/aanzet om het gebeuren als een object te denken, en die onvermijdelijke reïficatie (ontologisering) moet je als gignemonoloog altijd zolang mogelijk uitstellen).

Zo kan je bijvoorbeeld heus wel ‘empathie’ aanleren. Het kost moeite, oefening en discipline in de oefening maar het kan. Bijna niemand die zogenaamd ‘van nature’ nauwelijks empathisch is doet het, maar dat komt enkel omdat de moeite groter is dan de behoefte die het subject ertoe zou kunnen aanzetten om zich die moeite te getroosten. Onze samenlevingen zijn helaas zo georganiseerd dat men meer ‘lijdt’ aan empathie dan dat men er op korte termijn persoonlijk voordeel uit kan halen. De religie bracht daar een belangrijke correctie op aan, maar we stellen vast dat die functie in onze samenlevingen alvast geheel lijkt te zijn weggevallen.

Toch stelt de Harusmuze ons vandaag een soort ‘empathie voor gevorderden’ voor, bedoeld voor mensen die al vat hebben op hun bestaande empathie.
Mensen die vat hebben op hun empathie zijn vaak begonnen als mensen met een teveel aan empathie, dat kan bijzonderlijk hinderlijk zijn omdat ze dan hun eigen grenzen niet kunnen trekken, en daardoor telkens weer onder de voet gelopen worden door de zelfverklaarde trotse ‘empathielozen’, dat is het soort nihilistische je m‘enfoutisten die beweren dat empathie voor de zwakkere is, en dat dit leven nou eenmaal aan de sterkeren is. Allemaal nepredeneringen om te ontkennen dat ze zich niet de moeite willen getroosten om zich niet volslagen egocentrisch te gedragen en naast de destructie te kijken die men aldus aanricht. Ja, het is weer volop nijdtijd, daarbuiten, de narcisten staan in volle bloei.

Nu, die empathie voor gevorderden is een middel om te verhinderen dat je in de ander zijn plaats gaat denken, wat vaak onvrijwillig gebeurt als je empathisch met de ander meeleeft, en iets waar therapeuten ook fel behept mee kunnen zijn: men voelt mee met de ander, maar ja iedereen is verschillend en wanneer de ander vanuit ‘dezelfde’ gevoelens volgens jou ‘verkeerde’ conclusies trekt, zeg je al vlug ‘maar nee, nee, nee, zo mag je niet denken, je moet dat zo en zo zien’.
De ervaren therapeut herkent dit als een beginnersfout: je dient immers de realiteit van het denken van de ander als realiteit te kunnen aanvaarden vooraleer je kan hopen iets aan zijn denkgewoontes en van daaruit zijn gedrag te veranderen.

De oplossing voor dit euvel is om te weigeren die gelijkschakeling tussen jouw gevoelens/gedachten met die van de ander te maken door je zelf als bindconstructie alvast tijdelijk op te geven: je wordt dus eerst niemand om dan vanuit dat nergens waar je niet bent de ander te worden.

Het is vanuit die positie die geen positie is (er is geen ‘ik’ om ergens een positie te bekleden) dat de wijze er als enige in slaagt om de ander daadwerkelijk te helpen, want waar geen ik is, is er ook geen ander meer, dus kan de ander moeiteloos de beweging volgen die de wereldziel door beide afwezigen maakt om de weg te tonen, een weg die uiteraard ook geen weg is die je een weg noemen kan, want dan zou het de weg niet zijn die naar de positie leidt van waaruit je dit kan doen, als je de ander écht wil helpen en niet jezelf om in die positie te kunnen zijn, want wie ben jij dat je in dat soort positie zou kunnen zijn, jij lompe kip, leer eerst maar ’s niemand worden…

Aldus spreek ik herhaaldelijk tot mijzelf tot het lukt. Om het daarna weer te vergeten, want ik ben ook maar een ‘ik’ als een ander. Mij lukt dat soms, maar misschien is dat louter omwille van het feit dat ik noodgedwongen heb leren omgaan met sterke episodes van dissociatie ten gevolge van mijn traumatische jeugdervaringen. Dat nadeel mag al wel eens een voordeel hebben.

rev. dv@CJI

Geef uw commentaar

Uw interpretatie van of commentaar op deze uitspraak van de Harusmuze is erg welkom. Plaats die gewoon als ‘reactie’ onderaan deze post.
Bij validatie wordt uw inzending dan bij de eerstvolgende revisie van dit bestand onder dit kader toegevoegd.

Harusmuze uitspraken bij Hexagram 13 – 同人

• 002 – eensgezind klikt het tijdslot zich op slot
• 042 – aan de rand van het licht is er nooit rust
• 263 – ’t goede ervaren verbergt het kwade
• 273 – in het verderf erft het schrijven zichzelf
• 380 – elk voorschrift is een schuldbekentenis
• 393 – wijsheid geeft de macht aan de gewoonte
• 427 – het is een gemeenschap van onverschil
• 437 – word eerst niemand en dan pas de ander
• 482 – alle wegen komen terug naar hier

de
Neue Kathedrale des erotischen Elends
wil onafhankelijk blijven publiceren, zónder subsidie of commerciële sponsors
en dus ook zónder (al dan niet verdoken) exploitatie van gebruikersdata
en geheel vrij van reclame.

steun de NKdeE en de Vrije Lyriek
en koop een Radio Klebnikov CD op BANDCAMP: