Harusmuze #385

凡益之道 與時偕行

De HARUSMUZE is een eigentijds interactief orakelprogramma, het Beginsel van een generatief schrijfprogramma gebaseerd op het Boek der Veranderingen, de I Tjing.
De dagroutine ervan (20 min tot 1-2u praktijk’, 2-20 min leestijd) biedt de gebruiker ook een dagelijks hernieuwde kennismaking aan met de immens rijke denkwereld van de I Tjing

• Lees meer over het Harusmuzeprogramma
• Bekijk alle Harusmuzes
• Harusmuze Doc (oude versie)

385 – angst verbergt het geheim van de leegte

Hexagram 38 – 睽 (Kuí) – “Tegenstelling”

KUI (睽) – “Kwéé” – scheiding, verdeeldheid – “de Kwéé van verdeeldheid”

input

https://dirkvekemans.be/2018/08/19/harusmuze-63-2/

commentaar dv@YGI

Als men, bijvoorbeeld in de strijd tegen het racisme, de angst voor het vreemde aanhaalt als oorzaak of causaal element in de verklaring van een fenomeen, is het wellicht raadzaam om die angst zelf nauwlettend te proberen duiden. Anders verklaart men niet echt iets, men ruilt gewoon de ene lege doos in voor de andere, en geeft zicht op een aandachtsveld waarin dan de welig tierende opinies op de sociale media weer hun aandachtskronkelingen kunnen gaan maken.

Een echte duiding van een emotioneel gebeuren is uiteraard zeer moeilijk omdat je in het bestuderen van de emotionaliteit onmiddellijk geconfronteerd wordt met de fictie van het essentialisme: dé angst bestaat immers niet, de angst is een spectrum, zegt men dan, van emoties.

Maar ook dat is weer afschuifwerk, want meestal begint men dan alsnog aan een zeer reducerende categorisatie, en wel op basis van het ‘object’ van de emotie, en daarmee reduceert men dan stilzwijgend de emotie zelf, het gebeuren, tot een statisch gedacht subject, tot een agens dat zichzelf naar iets toewerkt. Een misplaatste reïficatie van iets dat geen ding is, maar een gebeuren, de alomtegenwoordige ‘fallacy of misplaced concreteness‘ van Whitehead.

Een emotie is geen subject, dat is zij enkel in de externe beschouwing, een schema gegenereerd door de waarnemende abstractie en het object van de emotie is evenmin een eenduidige stabiliteit, een ‘ding’: elk gedacht ‘object’ van elke emotie spat ogenblikkelijk uiteen en maakt diffuse bewegingen, ‘besmet’ de omgeving met de emotie die het zou ‘bevatten’.

Zo maakt het geluk elke plaats tot een geluksplaats, zo bekleedt de liefde vrijgevig het meest banale contingente object met de liefde voor het naburige, zo slaat de woede over van de woede omtrent 1 daad van 1 agent tot woede over het gedrag van de onderdrukkers en zo ook zorgt de hypothetische angst voor één specifiek object voor een uitdeinende ‘klimaat’ van de angst omdat het onderhuidse angsten die nog niet de kritische grens van de expressie hadden bereikt, meesleurt in een kanaal van de angst…

De oorzaak hiervan zoekt de NKdeE met haar Bewegingsleer in het recursieve verloop van elk emotioneel gebeuren: elke emotie gebeurt als een productie van die emotie vermeerderd met de perceptie ervan. Emoties gebeuren als een uitslaande brand…

In de Bewegingsleer of Gignomenologie van de NKdeE proberen we immers de beweging zelf te duiden en niet de markante punten waardoor de beweging passeert, dat zijn slechts hulpmiddelen voor de kwalificatie ervan.
Uiteraard maken we ons daardoor ook schuldig aan een essentialisme omdat we de beweging dan tot stabiel object reduceren, maar we doen dat bewust en de impact van de reductie is minimaal in vergelijking met het streven naar uitspraken als ‘racisme komt voort uit angst voor het vreemde’ met ‘oplossingen’ of mediëring van die diagnose door ‘maak het vreemde vertrouwd en vermijd zo racisme’.

Het is niet voor niets dat men steevast terugkomt van dat soort ‘oplossingen’ met een mededeling dan in de trant van ‘ach, het is complexer dan dat’.

Uiteraard is het steevast complexer dan dat omdat wat er ‘is’ louter de expressie is van het gebeuren zoals wij die ‘lezen’, en elke expressie is altijd singulier en eindeloos complex. In feite is er niets dat complex is, maar vloeit de complexiteit voort uit de reducerende impuls van de ontologie die alles een bestaan als ding wil toekennen om het ‘vatbaar’ te maken.

Het is daarom, omwille van de eindeloze complexiteit van het singuliere gebeuren, dat ook de wetenschap steevast een Vaihingeriaans ‘as if’ hanteert als het haar studieobjecten benadert: men doet aannames waarvan men weet dat ze niet kloppen, dat ze te grof zijn, en op termijn nefast zelfs, maar men doet het toch omdat het nou eenmaal wérkt.

Op een soortgelijke wijze, met dezelfde terughoudendheid benadert de Gignomenologie de bewegingen die het onderscheidt in het Gebeuren. maar we doen dat bewust, als techniek en daardoor ontdekken we vaak dat het niet complexer is ‘dan dat’ meer juist eenvoudiger. Het is een shortcut in het binnen van de spiraal van de kennis.
Het grote verschil met de Fenomenologie van Husserl is dat die de humane kennis van een fundament wou voorzien. De Gignomenologie heeft dat streven niet, wij willen juist de humane kennis vlottend krijgen in een duurzame dynamiek omdat we vertrekken van het inzicht dat het gezochte fundament onmogelijk is en bovendien schadelijk want als we de fictieve existentie ervan willen behouden als basis slaat het Kapitaal (de entropie) er vroeg of slaat alle stutten wel van onderuit, iets wat we momenteel ook zien gebeuren.

Aldus proberen we dan een abstractie te maken van het traject van een beweging. een traject is noch object, noch subject, noch Whitehead’s ‘superjet’. Het traject is een werkende analogie in het Deiktisch Oponthoud van het gebeuren.

We dienen het woord ‘analogie’ hier te hergronden als een gelijkaardige beweging doorheen woorden of semantische velden. In de orakelspreuk ‘de angst voor het vreemde verbergt het geheim van de leegte’ voert de Harusmuze een analoge beweging door de semantische velden ‘angst’, ‘vreemde’, ‘verbergen’, ‘geheim’ en ‘leegte’ die in het Deiktische Oponthoud (D.O.: de ruimte van het talige denken, ons theorie-laboratorium waar zich ook de zandbak van de mathesis bevindt) gelijkaardig is aan wat er in het ‘echte’ gebeuren plaats lijkt te vinden.

Aan de hand van de geabstraheerde beweging in het D.O. kunnen we de beweging in het echt waarnemen, een beetje zoals je als kind pas cirkels leert zien van het moment dat iemand je uitlegt wat een cirkel is, daarvoor ‘bestonden’ die immers niet.

Om de spreuk van de Harusmuze te ‘begrijpen’ moeten we ze niet ‘doorgronden’ of ‘expliceren’ maar we moeten de beweging gewoon mee MAKEN in onze hoofden, in onze eigen gedachten. Je begrijpt het pas als je het denkt. Het is louter een kwestie van gewoonte, een gewoonte in het denken die je dient te cultiveren door ze herhaaldelijk toe te passen.

De orakelspreuk van de Harusmuze vandaag is letterlijk bewegingscode voor de gedachte, een soort BVH-bestand voor het denken. Je zou op basis van de spreuk een ‘geste‘ kunnen maken, wat we ook gaan proberen in het journal intime programma, later (zie het kader ‘Over het Journal Intime-programma’ hieronder).

de vijf-fazige spiraal doorheen het kwadrant van de angst

De basisstructuur van de corridor van deze spreuk is, zoals hierboven afgebeeld, de vijf-fazige spiraal doorheen het kwadrant waarbij de laatste faze op dezelfde ‘locus’ in het kwadrant is beland maar dan een omwenteling later: de ‘leegte’ is en is niet de ‘angst’.

Je kan zo de denkbeweging reconstrueren waarbij de reconstructie geen herhaling is maar een terugvallen op de ‘aard’ van de beweging zelf, haar kwaliteit, haar ritme (cfr. het ritournelle-concept in ‘Milles Plateaux’ van D&G): denk heel geconcentreerd en met voldoende pauze om ‘rond te lopen’ in elk semantisch veld, de gedachte “de angst voor het vreemde verbergt het geheim van de leegte” en versnel langzaam die cyclus tot ze één vloeiende beweging wordt.

Wanneer je dat cyclische denken op het juiste tempo doet, ga je zeggen: “aja, natuurlijk, zo is dat, dat weet toch iedereen “.
Een gedachte fixeert zich in de gewoonte, in het ‘vanzelfsprekende. Dat is ook de hoofdfunctie van het humane denken, de finaliteit ervan: het vanzelfsprekende in het gedrag. Je hoeft er dan niet meer over na te denken, het probleem is ‘opgelost’.

Inderdaad. En iedereen vergeet ook weer ogenblikkelijk alles als het hen goed uitkomt. want racisme is misbruikte angst, een vorm van nijd, een bewuste gedragskeuze in stand gehouden in functie van het eigenbelang.

rev. dv@CHM

de
Neue Kathedrale des erotischen Elends
wil onafhankelijk blijven publiceren, zónder subsidie of commerciële sponsors
en dus ook zónder (al dan niet verdoken) exploitatie van gebruikersdata
en geheel vrij van reclame.

steun de NKdeE en de Vrije Lyriek
en koop een Radio Klebnikov CD op BANDCAMP: