schokkend

hier. Het duister met haar kleffe handen slaat de kleffe armen
om het lijf. Alarm. Het schuiven schokt, het is discreet, er zit
staccato in het rot. Het heeft niet veel. Het tokkelt op de al te fel
gespannen snaren van de tijd. Het braakt er. Er braakt het.

Giraffen schuren hun hals in een donkergroene wals. Krak. Het
knipt letters warmte uit haar lach. Maanklomp rest, kilte. Het
schuift de ladder uit tot hoog boven de daken. Bleek licht vervalt
ook daar maar hier kan het misschien nog aan een einde raken.

Alle vormen glijden nu in vormen weg en takken trekken takken
uit hun slierten wak gebladerte. Wortels duwen grond op de grond,
de kraaien pikken worm alsof er enkel worm bestond. Het? Het

weet niet waar jij bent. Het is jouw naam vergeten. Het gilt. Tril je
niet waar het de handen heeft gelegd? Jij was het lijf, wereld
die het voor haar had opgebouwd. Kom het nu maar halen

inputtekst