Harusmuze #381

凡益之道 與時偕行

De HARUSMUZE is een eigentijds interactief orakelprogramma, het Beginsel van een generatief schrijfprogramma gebaseerd op het Boek der Veranderingen, de I Tjing.
De dagroutine ervan (20 min tot 1-2u praktijk’, 2-20 min leestijd) biedt de gebruiker ook een dagelijks hernieuwde kennismaking aan met de immens rijke denkwereld van de I Tjing

• Lees meer over het Harusmuzeprogramma
• Bekijk alle Harusmuzes
• Harusmuze Doc (oude versie)

Hexagram 9 – 小畜 (Xiǎo Xù) – “Klein Vergaren”

geheugensteun: “Sjauw Tsju” – groei, ontwikkeling – “op ’t juiste sjauwpad blijven”

381 – de wet is wet, de naam benoemt de naam

invoer

https://dirkvekemans.be/2018/08/23/harusmuze-67/

commentaar dv@YGD

Wetten en namen zijn sterk verwante functies in de diaretische controle van het gebeuren op het intermenselijke veld.
Anders gezegd: wetten en namen stratifiëren het gebeuren volgens een rigide diaresis (de “of…of-scheiding” waarvan Aristoteles de meester was) met als beoogd doel de controle over het menselijk gedrag.

Een naam is functioneel gelijkaardig aan een wet: het benoemen van iets of iemand, is een beperking van het kwalitatieve gebeuren van dat iets of iemand tot een geprojecteerd Zijn ervan, de reductie waarin het ’te tellen is als’, omdat de identiteit van het benoemde zo nu eenmaal wordt vastgelegd.

Vanaf het ogenblik van de benoeming fungeert de benaming dan als de differentie van het gebeuren rond (over, in, omtrent, langs,…) de naam, die dan meteen als soortnaam voor zichzelf als soort gaat fungeren, waaruit de paradoxale situatie ontstaat dat elke Jef Jef is in de mate dat hij niet-Jef is: het is immers díe Jef en niet al die andere Jeffen.

De benoeming is, zoals men ook bij Jacques Derrida kan lezen , een verdict, een verordening. Elke wet is dat ook, en wetten werken ook nog ’s extra categoriserend in die zin dat de verordende wet het gebeuren op twee wijzen territorialiseert¹term die Deleuze vaak gebruikte: =vastlegt op een veld:

1. De wet maakt twee validiteitsgebieden aan, een ‘binnen’ van de wet, waar de wet rechtsgeldig is (alles wat zich daar ophoudt ‘valt’ onder de wet, dit is het validiteitsveld) en een ‘buiten’, waar zij niet geldt (alles daar gaat het ‘kader’ van de wet te buiten).
Voor de wet zelf bestaat het gebied dat buiten haar geldigheid valt, gewoon niet. Zij is daar gewoon ‘niet van toepassing’.

Daar is een handeling die tegen haar indruist dus niet ‘onwettig’, wat de wet betreft gebeurt er daar niets. (denk aan de projectie van een bol op een rechthoek zoals bij een wereldkaart, de lege ‘spiezen’ daar, dat is het buiten van de wet, daar ‘is’ er gewoon niets, maar dat niets is nog een niet-bedacht niets omdat er voorheen geen reden was om daar een niet-iets te denken, de bol was en is immers compleet. Het is de reducerende projectie die daar een artificieel virtueel buiten creëert)

2. de wet maakt binnen haar rechtsgeldigheidsveld een verder virtueel onderscheid waarbij een deel van het gebied ‘beantwoordt’ aan de wet en het andere deel ‘in overtreding’ is van de wet. Die virtualiteit is dan weer wel ‘echt’: je zal het geweten hebben als je betrapt wordt in het virtuele veld ‘in overtreding.

Dit conformiteitscriterium betreft wat anders dan de validiteit van de wet, die louter het veld van de wet als functie betreft.

Op die manier bekeken kan je stellen dat de wet een benaming is ‘in het algemeen’, en in de tweede orde, omdat de wet het individu eerst benoemt als ‘burger’ waarover de wet rechtsgeldigheid claimt en vervolgens nogmaals benoemt als ‘gehoorzame’ of als “misdadige” burger.

Herakleitos zegt ons vandaag in fragment 33 (” Wet is ook: gehoor geven aan de wil van één. “- vert. Verhoeven) dat de wet ook gehoorzaamheid aan de wil van het/de éne inhoudt, en legt daarmee het evidente feit op tafel dat elke wet altijd en uiteindelijk ten goede zal komen aan het éne, los van het feit of dat nu de wetgever of de houder van de wet is.

Dat is zo evident omdat elke wet nu eenmaal op basis van die diaresis werkt: het is of het ene of het andere, dura lex sed lex.

Zolang de wet ‘duurt’ (sorry voor de flauwe woordspeling, maar ik wil dat temporele aspect in je oor knopen, ik zou u stilaan de ‘echtheid’ van de virtuele GeldRuimte als een vijf-dimensionaal veld willen zien begrijpen) zolang zij rechtsgeldig blijft in haar veld, zal de wet bevoordelen wie erdoor bevoordeeld wordt (geheel onafhankelijk van enig moreel oordeel over de wet, zeggen we dit, of zulks nu ‘juist’ is of niet, is hier niet aan de orde).
Net zoals de naamgeving de mensen herkenbaar maakt, zal de wet haar veld ’te kennen geven’ of tekenen door en met de gevolgen van haar werking: de ‘gang van zaken’ wordt er immers door bepaald.

Die codering van het menselijk gedrag is dus onontkoombaar, alleen zij die ‘buiten de wet worden gesteld’ zullen er aan kunnen ontkomen, maar hun bestaan in het Veld van de wet wordt daardoor ook een ‘naakt bestaan’, een illegaliteit ‘in absentia’ van de wet, die rechtstreeks ook een veroordeling is tot het ‘onleesbare’, het ‘amorfe’, het ‘ongeldige’ (cfr. Agambens voortreffelijke analyse daarvan).

Vermits nu de wetten tot stand komen op basis van een benoeming van het specifieke van één bepaald stadium van het Rot in het gebeuren binnen één bepaald Veld in de Geldruimte, kan de wet niet anders dat zichzelf door uitputting van haar fundering veroordelen tot het onontkoombare stadium van de onwettigheid.

De wet wordt immers nooit dynamisch geformuleerd, zij hanteert steevast een rigide diaresis op basis van haar originaire benoeming (de bepaling van haar veld van rechtsgeldigheid), een eindeloze herhaling van haar eigen verordening, dus.

Elke verordening echter verandert het Veld kwalitatief aanzienlijk en daardoor zal die benoeming vrij snel op significante wijze gaan afwijken van de originaire. Al vlug wordt de wet dan ‘misbruikt’ door diegenen die er voordeel uit halen, en die bevoordeelden gaan al hun bekomen voordelen uiteraard aanwenden om de wet in stand te houden. Hoe zou je zelf zijn?

De verdere kapitalisatie van de Geldruimte, de onontkoombare entropie van de natuurwet van het Kapitaal, maakt dat deze noodlottigheid alsmaar stringenter, bloediger en grootser in omvang wordt, zodanig dat het nu zelfs hoogst twijfelachtig wordt of we als soort wel een verdere recursie van dat proces (waar we met rasse schreden op afstevenen) zullen kunnen overleven (denk aan WOII maar dan x10, x40, x100).

Je zou zeggen oei, ai, kieper al die wetten dan maar gauw buiten, maar ja…

Omdat het volstrekt irrationeel gedrag van de mensen toch enigszins binnen de grenzen van het leefbare te houden, dienen we daarom te besluiten dat wie de wet in ere wil houden ervoor dient te zorgen dat zij zo spoedig mogelijk volautomatisch geüpdatet wordt met de data flows van de door haar gegenereerde kwalitatieve veranderingen.
Met de combine van blockchain en AI zit dat er sowieso aan te komen, dat lijkt mij zo klaar als een klontje.

De Wet moet, zo vermoeden wij, een dynamische Spaltung worden die telkens, bij elke instantiëring haar eigen wettelijkheid aftast aan haar veranderde validiteitsgebied.

Tegenover de voortdurende noodtoestand waarin we belandt zijn, staat m.i. niet een schisma van de ‘kerk’, geen revolutie, zelfs geen transitie, want om ‘de Kerk in het midden te houden’ moet ze voortdurend splitsen, veranderen, moet de transitie die sowieso al gebeurt begeleid worden met een voortschrijdend inzicht van hoe de transitie plaatsvindt zodat je er kwalitatief het beste uit kan halen voor de mensen. Alles moet los in een vast verbonden dynamiek van dynamische aggregaten. Dit aanvaarden, begrijpen, ondergaan en vanuit het ervaren begrepene waar mogelijk optimaliseren in functie van de zorg: dat lijkt mij de enig mogelijke weg vooruit.

We zullen daarbij de angstige normopathie in onze gedragingen moeten omzetten naar een bevrijdende schizofrenie en weer terug, keer op keer, telkens weer. Dat wordt m.i. uiteindelijk onze nieuwe werkelijkheidsmotor: het pompen of verzuipen waarmee we de ingestorte zijnsorde kunnen vervangen met een nieuwe bubbel van leefbaarheid binnen het onleefbare echte, het razende Rot van de kosmische entropie.

Er komt geen ‘nieuw normaal’ meer, het normale ‘bestaat’ al niet meer op het moment dat je het benoemt.
De enige manier waarop we dat kunnen volhouden zal uiteindelijk het loslaten worden van de dode god in ons, het Zijn en de Dingen: we moeten ‘Hem’ laten gaan om ‘Het’ te vinden. Hoe en of ons dat gaat lukken, dat is op dit moment nog koffiedik kijken. Zelf ben ik daar altijd optimistisch in geweest, omdat we in de loop van onze geschiedenis het onheil van de dag altijd al als Apokalyps gelezen hebben. Wanneer het met onze toestand weer eens te erg wordt om aan te zien, is doemdenken nu eenmaal een zeer comfortabele zetel van waaruit je de anderen als vanouds de duivel kan aandoen. Ik begrijp dat, en wie ben ik om daar over te oordelen, maar echt helpen doet het niet.

Ik schrijf dit – in het volle besef dat het totaal zonder nut is – dan ook niet omdat het ‘juist’ is of zelfs maar wenselijk, gewoon omdat het niet anders kan, omdat elk ‘anders’ altijd plat op de buik zal gaan (met weeral zoveel miljoen vermijdbare gewelddadige overlijdens van onschuldige ongelukkigen).

Iets anders gaat nooit werken, zo beweert ook mijn Harusmuzeke, er is geen keuze. Dat is nou net wat ik bedoel met de ‘dictatuur van de Toekomst’.

Een hedendaagse ‘wet’ zou – zo gaat mevrouw de Harusmuze verder met een allerschattigst ‘weet’-vingertje hoog geheven voor onze kijkdozen – zo moeten geprogrammeerd worden dat het voordeel dat zij genereert op een egale manier verspreid wordt in gans haar rechtsgeldigheidsveld en dat zij dat veld voortdurend negotieert met al de haar naburige velden.

Enkel op deze manier kan een juridische stratifiëring van de Geldruimte de nodige garanties bieden op een open opbloei van het Wenselijke in die zo cruciale zesde dimensie van het virtuele.

Als dat niet zo is, vreet de humane nijd zichzelf op, en dat kennen we al, van dieper dan diep in den Treure. En wat daaruit komt, is recht uit het Hart van het Rot Gerukt…

Maar ja, of je dat nu weet of niet, voor de gang van zaken maakt het niet uit, want hoe zou je iets gaan veranderen aan wat er onophoudelijk en onstilbaar aan het gebeuren is? Wie ga je bellen?

Maar, en dat lijkt mij belangrijk, als het je daadwerkelijk om de mensen te doen is, helpt dit soort inzicht enorm bij het niet verspillen van energie aan ergernissen waar je toch niks aan kan veranderen en bij het efficiënt raadplegen van de beslissingsbomen om te bepalen waar je het meest kan bereiken, waar je de ander het best kan bevrijden van kommer, kwel, dood en vernieling.

En bijna altijd, dat zal je dan zien, begint dat bij jezelf, want als je niet goed voor jezelf zorgt en daaruit ervaring put, heb je de ander gewoon niets te bieden.

Vandaar dat de NKdeE-bewoners hun kerkje in het midden wil houden door zoveel mogelijk niets te doen en zelf het goede voorbeeld te geven, namelijk dat te doen voor henzelf en de ander waarvan ze stommelings zijn te weten gekomen zijn dat het werkt.

Exemplarisch activisme noemen wij dat.
En wij, dat zijn mijn Harusmuzeke, al mijn dode zotte zieners, wijzen, dichters en ik zelf, waarvoor mijn oprechte excuses.

rev. dv@CIM

Geef uw commentaar

Uw interpretatie van of commentaar op deze uitspraak van de Harusmuze is erg welkom. Plaats die gewoon als ‘reactie’ onderaan deze post.
Bij validatie wordt uw inzending dan bij de eerstvolgende revisie van dit bestand onder dit kader toegevoegd.

Harusmuze uitspraken bij Hexagram 9 – 小畜

• 044 – het nieuwe is bron van de herhaling
• 310 – wijze keizers schaden tempel en troon
• 319 – neem de trein naar x tot je er op zit
• 381 – de wet is wet, de naam benoemt de naam
• 399 – je kan het de anderen ook gunnen

de
Neue Kathedrale des erotischen Elends
wil onafhankelijk blijven publiceren, zónder subsidie of commerciële sponsors
en dus ook zónder (al dan niet verdoken) exploitatie van gebruikersdata
en geheel vrij van reclame.

steun de NKdeE en de Vrije Lyriek
en koop een Radio Klebnikov CD op BANDCAMP: