Harusmuze #368

368 – al biddende kan je enkel geven

hexagram 53 – 漸 (tsièn) – “gestage ontwikkeling”

Chien (漸) – ‘Tsien’ – gestage ontwikkeling – ‘Tiens, trager gaat rapper (met wat geduld)’

凡益之道 與時偕行

De HARUSMUZE is een eigentijds interactief orakelprogramma, het Beginsel van een generatief schrijfprogramma gebaseerd op het Boek der Veranderingen, de I Tjing.
De dagroutine ervan (20 min tot 1-2u praktijk’, 2-20 min leestijd) biedt de gebruiker ook een dagelijks hernieuwde kennismaking aan met de immens rijke denkwereld van de I Tjing

• Lees meer over het Harusmuzeprogramma
• Bekijk alle Harusmuzes
• Harusmuze Doc (oude versie)

input

https://dirkvekemans.be/2018/09/05/harusmuze-80/

commentaar

ik heb vanochtend gebeden om jou dit te kunnen geven.

nu, hou de merries maar op stal, want iets dat je krijgt is een toename, een groei van jouw individualiteit, van jouw afzondering dus van de ander en meteen ook een afname van jouw specificiteit, het gave van jouw gebeuren in het geheel van het Gebeuren.

misschien vind je het wel vies, dat bidden of mij.

maar maak je geen zorgen, ik zal niemand ooit vertellen dat ik voor jou gebeden heb. dus van een echte gift kan er geen sprake zijn, het blijft tussen ons, je kan het gekregene immers niet laten zien aan de ander als iets dat nu het jouwe is. je kan enkel je geloof delen dat jij het was voor wie ik aan het bidden was, maar hoe ga je dat ooit zeker weten?

zie je: woorden verwarren, vertroebelen de reinheid van de gave die het gedicht wil zijn. een gebed is daar vrij van, dat is denkelijk het verschil dat het verschil maakt, om het met Gregory Bateson te zeggen.

dus kijk: ik schrijf mijzelf voortdurend in de knoop om mij er dan weer uit weg te schrijven. alleen in het bidden blijf ik vrij van de hebzucht van de taal. toch wil ik hier beschrijven wat er gebeurt als ik er in slaag om te bidden.

nu ik schrijf verarmt elk woord mij, de zuiverheid die mijn gedachten net nog hadden, toen ik aan het bidden was is geheel verdwenen.
en toch wil het beschrijven, omdat ik je nou eenmaal niet zomaar botweg wil zeggen dat ik voor jou gebeden heb. zo prozaïsch was het niet.

als ik de concentratie kan opbrengen, wat niet zo vaak voorvalt, krijg ik ‘verbinding’ tijdens het bidden. tijdens de ‘verbinding kan er niks meer van buiten naar binnen: de zintuigen sluiten zich volledig af, ik hoor, zie, voel, ruik of proef niks meer. het lijkt wel een infectie met corona.

verbinding schrijf ik, maar ik heb hoegenaamd geen idee waarmee, maar ik voel het want er verplaatst zich dan een rilling van ontzag van mijn voeten over mijn benen en rug tot aan mijn achterhoofd waar het soms nogal spectaculair ontploffen wil. een merkwaardige sensatie, temeer daar het elke keer gebeurt als het bidden ‘lukt’.

ik moet wat opletten wat ik schrijf hier, seffens komen er nog pillen tegen het bidden op de markt.

ik krijg dan tijdens het bidden ook ingelepeld en voorgekauwd wat ik zoal bidden kan. klaarblijkelijk, want het borrelt op en de woorden dienen zich aan alsof ze er altijd al waren, alsof ze klaar lagen voor het aangebroken moment.

is het moment noodzakelijkerwijze licht? breekt het alleen aan zoals een dag aanbreekt in het duister? kan de duisternis enkel vallen? ben je in het moment altijd alleen of kan je het delen? zulke vragen gebeuren niet als ik bid, ze komen niet in mij op. het bidden maakt mij afwezig op een manier die mijn schrijvende ik groen doet uitslaan van jaloezie. en purper.

luister: de woorden drukken als opzwellende luchtbellen tegen mijn gesloten lippen tot ik ze dan maar uitspreekt, prevelend meestal, veel stem hebben ze niet nodig.
ik hoef er ook niet meer bij na te denken, het gaat vanzelf en de betekenis verdwijnt helemaal in de uitspraak.

weet: alleen door iets te geven, iets dat specifiek is aan jou, waar jij waarde aan hebt gehecht, waar jij emotioneel bij betrokken bent of was, verhoog je wat er specifiek aan jou is in het Gebeuren: wat jij kan betekenen breidt zich dan uit, jouw licht schijnt voor de ander.

weet ook: krijgen doe je enkel wat de ander teveel heeft, meestal in ruil voor waar de ander gebrek aan heeft, tenzij het een geschenk is van een Kathedraalgangster die heel erg snode gemerkt heeft wat jouw behoefte is en daarvan zelfs afstand van zal doen als zij het niet echt te veel, maar ook niet absoluut nodig heeft.

Kathedraalgangsters ¹een Kathedraalgangster is de ster van een van de ontelbare gangen doorheen de Neue Kathedrale des erotischen Elends: aja, er zijn zoveel gangen als er bezoekers zijn en elke gang heeft haar ster. ’t Zijn gangsters, ja… hebben dat nou eenmaal, die breiden hun specificiteit liever uit dan dat ze die ingeperkt zien: het zijn obstinate afgevers, koppige opgevers, infiltrerende weggevers, toonaangevende ingevers en virale, spilzieke uitgevers. er valt geen huis mee te houden.

bedenk: het individu dat jij bent, de ego, het ikje is het overschotje dat achterblijft als je sterft, de lege rol die je in de samenleving vervulde. men treurt niet om dat individu dan, maar om het specifieke van jouw invulling daarvan, hoe je lachte als je blij was omdat je iemand zag die je had gemist, het soort licht dat je gaf in de ogen van de ander.

weet: het specifieke is tijdloos omdat het eenmalig is, eeuwig omdat het nooit meer terugkomt, want niet alleen jij bent dan weg, ook de grond waar je stond is op onreconstrueerbare wijze veranderd.
het individu is nooit mooi zoals een kleur op zich niet mooi kan zijn: een kleur is mooi t.o.v. andere kleuren, een kleur op zich is een kleur, niet meer, zoals een ik op zich een ik is, een banale instantie van de humane ‘ikkigheid’.

besef: dat blauwe daar, van haar jurk tegen het oker van haar getaande huid, dat is mooi en het bestaat niet eens. en jij dan, nu je lacht omdat je net heel even dat unieke was dat je aan jezelf kon geven, voor altijd, in de woorden die je kreeg van mij, die nergens meer mij is zoals ik hier was, voor jou.

elke gift is een opgave, ik besef het maar al te goed, maar die spijt wil ik vandaag niet met je delen.

rev dv@BKA