[een nieuw en geheel gratis first-person shooter game]
Level 2
Toen viel ik ten prooi aan een hevige onrust.
Op elk ogenblik van de dag had ik het gevoel dat iets mij terstond zou geopenbaard worden, mocht ik er maar in slagen deze of gene taak zo spoedig mogelijk achter mij te laten. De collega’s verwonderden zich erover dat ik middenin een belangwekkende vergadering opstond, mij verontschuldigde en mij pijlsnel naar mijn bureau begaf. Daar meende ik immers dringend een mail te moeten lezen, of de nieuwste versie van een belangrijk rapport te moeten raadplegen. Op de interpunctie en enkele louter referentiële voetnoten na verschilde het document geenszins van de reeds bekende informatie. Dat wist ik eigenlijk al want ik was de auteur ervan.
Er kwamen woede-uitbarstingen. De anderen begonnen mij te mijden. Ik begon de anderen te mijden. Er volgden maatregelen. Men liet mij toe dag na dag aan mijn bureau de ene aanzet na de andere te doen van een nieuw plan dat alles op de Dienst zou veranderen. Ik leefde in de gespannen verwachting van iets groots dat te gebeuren stond. Men tolereerde mij. Mede dankzij mijn prestaties stond onze Dienst internationaal aangeschreven als een toonbeeld van goede werking. Nu ging ik zorgen voor het orgelpunt op al mijn inspanningen.
Op enkele lucide momenten herkende ik de symptomen van de ziekte.
Die vrijdag stond ik op het dak van het Dienstgebouw. Twee meeuwen krijsten tot elkaar bij de ondergaande zon. In mijn linkerhand had ik het voorschrift voor de medicijnen die mijn onrust zouden wegnemen, mij terug in staat zouden stellen mijn werk te doen. Misschien. Deze keer nog.
In mijn rechterhand klemde ik het pistool.
