voor (en door) kamiel choi
de laptop warmt op mijn schoot
ik open het veld: zwaai met daden
zoals wij vroeger zwaarbewapend
goden schiepen.
buiten raapt een oude vrouw karton
en stapelt het geduldig op een kar
heur haar is grijze suikerspin
zo staat zij daar.
cho: ik zie een heilige, verdomd;
en: die k is kanker in mijn naam!
maar och, hun achterdocht is ons
een horizon.
ik schep hier zondaressen op en volg
tot op mijn schoot hun warme licht
waardoor ik weer de schepping snap
van ’t schrijverschap.
.
