Harusmuze #294

凡益之道 與時偕行

De HARUSMUZE is een eigentijds interactief orakelprogramma, het Beginsel van een generatief schrijfprogramma gebaseerd op het Boek der Veranderingen, de I Tjing.
De dagroutine ervan (20 min tot 1-2u praktijk’, 2-20 min leestijd) biedt de gebruiker ook een dagelijks hernieuwde kennismaking aan met de immens rijke denkwereld van de I Tjing

• Lees meer over het Harusmuzeprogramma
• Bekijk alle Harusmuzes
• Harusmuze Doc (oude versie)

hexagram 12 – 否 (pǐ) – “Blokkeren”

PI (否) – “Pauw” – obstructie, tegenwerken – “de pauw blokkeert de weg”

294 – wie het rijm pakt, kapt gaten in het pact

input

https://dirkvekemans.be/2018/11/19/harusmuze-154/

commentaar dv@YDH

Het rijm in de lyriek is niet alleen een mnemotechnisch trucje. Het berijmen van een betoog hielp en helpt bij het ons inprenten en representeren ervan, maar het gebruik heeft vele ‘secundaire’ functies.
Het is bevorderlijk voor de muzikaliteit van het taalgebruik, de klankrijkdom en de ritmering zodat onze breinen maximaal geprikkeld worden tot concentratie, luisteren.

Het eindrijm creëert samen met binnenrijm en andere assonanties, andere vormen van samenklinken, een ‘harmonie’ in de taal, een ‘overeenkomstigheid’. Het draagt bij aan het gebeuren van het tot stand komen van een ‘woordenrijk’, een omgeving voor het taalgebruik, een milieu waarin de lyriek kan plaatsvinden. het schept een Sloterdijkse Sfeer, een binnen.

Je kan als auteur moeilijk ’tegen’ rijm zijn, dat lijkt mij vrij nonsensicaal. De eerlijkheid gebiedt je toe te geven dat het werkt, en wie zich wil bekwamen in het schrijven van lyriek zal die werking hoe dan ook dienen te doorgronden

De berijming kan ook strategisch worden aangewend in de didactiek: rijm is een sterk ideologisch, retorisch wapen.
De berijmde uitspraak verkrijgt immers op miraculeuze wijze het karakter, het aura van een ‘ontdekking’.

Het rijm moet ‘gevonden’ worden. Het zet zo het lyrische taalgebruik op hetzelfde functionele niveau als de mathesis: de orde, bestond, ‘bestaat’ al in de taal, het is aan de dichter om ‘het juiste woord’ te ‘vinden’.
Op die wijze wordt de dichter een ontdekker, een dappere onderzoeker die zich ver waagt in het onbekende, to boldly go where no man has gone before. De dichter verovert, het dirkje kirkt en kapiteint.

Aldus wordt duidelijk dat het rijm een ontologie is, in de Neo-Kathedraalse zin van dat woord (in mijn persoonlijke theorie duidt het woord ‘ontologie’ een besmetting aan met de drang tot het fallische ‘ereignen’, de mortificatie van het gebeuren tot een Zijn): het draagt bij aan het opnemen van de lyriek in de fallische orde van het Zijn en van de Dingen.

Het ‘literaire’ betreft evenwel steevast een oneigenlijk gebruik van de gevestigde taalgewoonte: taalgebruik is taalgebruik waarbinnen het gebruikelijke zich vestigt als het taaleigene, een soort verdrag, een pact onder de gebruikers. Het wordt zo het actieve slijm van het verval dat zich laat inzetten als lijm van het Zijn: het establishment, de verwezenlijking van het Woord en Orde daarvan wordt tot stand gebracht via viraal verspreidde taalgewoontes. Denk daarbij bv aan het LTI zoals geanalyseerd door Viktor Klemperer.

Wil dus de literatuur zich niet laten confirmeren tot die Orde, dan zet zij maximaal in op het oneigenlijke gebruik.
De ideologische verwerping van de rijmtechniek is zo duidelijk een volgende stap in de degradatie, het verval van het literaire als literaire.
Eens die stap gezet wordt het verwerpen zelf een nieuwe orde die op haar beurt dient verworpen te worden. Het rijm zelf blijft ondertussen gewoon wérken.

Immers: het begrijpen van zo’n ‘ontologie’ als ontologie maakt haar bruikbaar als deontologie. zo werkt nu eenmaal de dialectiek (de NKdeE Gignomenologie ontsnapt zelf als ‘leer’ niet daaraan, het verschil dat het verschil maakt is dat zij zichzelf, haar eigenheid, wil opheffen in haar gebruik: het is een naar het vanzelfsprekende degraderende deconstructie van de deconstructie als verval. Mijn ‘ideologie’ is een zorg-ideologie: ze wil niet ‘winnen’, ze wil zichzelf overbodig maken).

Wie een gesloten pact als een eigenheid opeist, vergeet de eigenheid van het pact als overeenkomst, als gesloten verdrag en verwerpt eigenlijk de aanname, het geven van het akkoord en daardoor finaal al diegenen met wie het pact gesloten is.

Maar aan de dialectiek is er geen ontkomen, elke uitweg is slechts een tijdelijke uitweg in de lineaire progressie ervan. Het is daarom belangrijk om de dialectiek zèlf om te draaien en die te willen zien niet als dialectische progressie maar als voortschrijdende degradatie: elke hogere stap is in feite een stap dieper in de ‘shit’ van het verval, de stijgende complexiteit beduidt immers een verhoogde entropie.

Bekijken we de dialectiek aldus omgekeerd dan zien we dat de noodwendig gedachte synthese, die zou beantwoorden aan de zelfverwezenlijking van de Geest enkel een noodwendigheid van de fictie van het Zijn betreft: uit elke synthese druipen immers, mits omgedraaid in de virtualiteit van de potentie een myriade aan mogelijkheden, van ‘gemiste kansen’ overschreven door de almacht van de synthese.

Door ons denken voortdurend te willen confirmeren aan de ontologie van het establishment, de Wil tot Verwezenlijken missen we alle kansen tot intuïtieve cohesie in de loop van het verval: we zien niet wat er gebeurt omdat we verblind zijn door het Zijn en we missen wat er zou kunnen gebeuren omdat we onze eigen ogen weigeren te geloven.

Op die wijze worden we van wieg tot graf geïndoctrineerd door het dogma van het Zijn.

Alternatieve verwoording van deze uitspraak: “het is wat het is want het zijn rijmt op pijn”.

rev. dv@CJF

Geef uw commentaar

Uw interpretatie van of commentaar op deze uitspraak van de Harusmuze is erg welkom. Plaats die gewoon als ‘reactie’ onderaan deze post.
Bij validatie wordt uw inzending dan bij de eerstvolgende revisie van dit bestand onder dit kader toegevoegd.

Harusmuze uitspraken bij Hexagram 12 – 否

• 083 – de oceaan zit vol met gebaren
• 150 – bind je maar vast aan de mast als het komt
• 173 – angst onthult jou en verhult wat je vreest
• 227 – het echte gebeurt in een handomdraai
• 294 – wie het rijm pakt, kapt gaten in het pact
• 426 – de weg der ziel verstoft en ’t stof stuift weg

de
Neue Kathedrale des erotischen Elends
wil onafhankelijk blijven publiceren, zónder subsidie of commerciële sponsors
en dus ook zónder (al dan niet verdoken) exploitatie van gebruikersdata
en geheel vrij van reclame.

steun de NKdeE en de Vrije Lyriek
en koop een Radio Klebnikov CD op BANDCAMP: