Harusmuze #292

凡益之道 與時偕行

De HARUSMUZE is een eigentijds interactief orakelprogramma, het Beginsel van een generatief schrijfprogramma gebaseerd op het Boek der Veranderingen, de I Tjing.
De dagroutine ervan (20 min tot 1-2u praktijk’, 2-20 min leestijd) biedt de gebruiker ook een dagelijks hernieuwde kennismaking aan met de immens rijke denkwereld van de I Tjing

• Lees meer over het Harusmuzeprogramma
• Bekijk alle Harusmuzes
• Harusmuze Doc (oude versie)

hexagram 34 – 大壯 (dà zhuàng) –  “groot vergaren”

DA ZHUANG (大壮) – “Da Tsjwang” – grootse standvastigheid – “de grote kracht van Da Tsjwang”

292 – vrijheid vernietigt het vrije gevoel

input:

https://dirkvekemans.be/2018/11/21/harusmuze-156/

commentaar dv@ YDF

Vrijheid zit conceptueel helemaal ingesloten door de dynamiek van het geven en het nemen: je struikelt niet over de vrijheid, je ontmoet ze niet, je geeft vrijheid of je neemt (de) vrijheid, maar hebben doe je ze nooit. Wat je beter hebben kan, wat goed voor je is als je het ervaart, is niet de vrijheid, maar een gevoel van vrijheid.

Gezien de fictieve status van het zijn en en van de dingen is de dynamiek van het geven en het nemen ook een dynamiek van destructie en constructie: het geven van ‘iets’ maakt dat ‘iets’, brengt het bij de ander tot stand.

Het geven/nemen constitueert meteen het ik als Ego en de ander als Ander: het geven geeft naam aan de ander, geven is ook een vergeven van de ander dat de ander niet-ik is enzoverder: elke ‘donatie’ is meteen een eindeloze recursie van geven, een viering van het geven en zo wordt het geven een stralen, net zoals het nemen de afgrond van het nemen opent omdat elk nemen het ontnemen aan de ander accepteert, zich afwendt van het geven (zichzelf het geven ontneemt) en daardoor een obstructie wordt, absorptie: licht en donker maar in een recursieve dans waarvan de oorsprong in de aporie van de identiteit verdwijnt, gewist wordt, spoorloos.

Elkwegs: de vrijheid blijft totaal ongekwalificeerd, heeft geen eigen inhoud, is vrij van elke vorm van projectie. ‘Mijn vrijheid is een gevoel’, ‘ik kan het niet zeggen’, ‘als ik het ervaar weet ik het: hier is mijn vrijheid’.

En de vrijheid heeft ook geen inhoud, je kan de vrijheid niet kwantificeren, ze is ‘onbetaalbaar’, je kan ze niet aanduiden met co-ordinaten in het semantische universum, in de Geldruimte.

We kunnen daarom niet anders besluiten dan dat de ‘vrijheid’ een methode is van de functies ‘geven’ en ‘nemen’. de methode geeft bij instantiering (aanroeping in de handelingscode) een omgeving terug waarbinnen het geven en nemen kan plaatsvinden. die omgeving wordt dan automatisch gekwalificeerd als ‘vrijheid’, de polis van Plato.

Hoe gebruik ik die vrijheidsfunctie hier? Ik draag de controle over mijn creatieve exploten hier over aan het programma, aan de metafoor van het programma, zodat ik de omgeving verwerven kan, waarbinnen ik zinvol kan schrijven. Ik geef mijzelf de vrijheid om te schrijven door afstand te doen van de controle van het proces. De taal wordt in het bewustzijn van de lezer (voornamelijk ikzelf die mij herleest/herschrijft) een spreken dat zich overgeeft aan de taal van het ik zoals dat de routines van het programma doorloopt.

De taal braakt mij een ‘ik’, dus ik ben vrij. ‘Ik’ bestaat niet, en de gewonnen vrijheid is een lege illusie, maar het werkt: ik verkrijg mij, geef mijzelf dagelijks een gevoel van vrijheid.

Sta mij toe dat ik even de vrijheid neem om dit uit te diepen. Ik sta het mij toe.

1.de gegeven vrijheid geeft ruimte en tijd aan de bestemmeling die zij constitueert.
de gegeven ruimte is de bewegingsvrijheid van de bestemmeling.
de gegeven tijd is de tijdsduur van de vrijheid.

2. de genomen vrijheid ontneemt ruimte en tijd aan de omgeving.
de genomen ruimte is de bewegingsvrijheid van de nemer.
de genomen tijd is de geldigheidsduur van de genomen vrijheid.

3. we zien dadelijk in dat het nemen van de vrijheid secundair is aan het geven van de vrijheid. Het geven creëert en is gericht, het nemen consumeert en kent geen vector. In de genomen tijd doet ook het Kapitale Rot haar intrede, de geldigheid van de vrijheid introduceert de kwantificatie van de vrijheid, je kan de genomen vrijheid te gelde maken, letterlijk.

4. hoe dan ook, in beide gevallen, als je de vrijheid geeft, vernietig je ze, omdat het dan niet meer jouw vrijheid is, maar de omgeving van de ander, en als je de vrijheid neemt, vernietig je niet alleen de vrijheid van de ander maar kwantificeer je meteen de vrijheid, bezoedel je ze met het onstuitbare Rot van het Kapitaal (je brengt de vrijheid in de tijd en tijd is geld in de GeldRuimte)

5. daarom zeggen we dat in de Geldruimte de vrijheid een louter destructieve methode is. In mijn schrijfruimte die elke winst uitsluit doordat ik ze in het Publieke Domein vervul, wordt de vrijheid echter plots weer het heilzame waarmee wij ze van nature associëren.

Immers, als dusdanig, los van de dwingelandij van de GeldRuimte, is de vrijheid een zeer interessante methode in haar de-ontologische aanwending. Het niet-handelen geeft de wereld de vrijheid en vernietigt zo haar resistentie tegen de verkondigde lokale waarheid, openbaart ze in een nieuwe dialoog. De sleutel tot de ware kracht van de vrijheid is het afstaan van de vrijheid, het weigeren of weggooien van de sleutel. In het Engels klinkt dat krachtiger: “the key to the power is not wanting the key”.

6. de gave van de vrijheid is een opgave, in de dubbele betekenis:
– zij die de vrijheid geeft, geeft haar vrijheid op.
– de vrijheid geven is echter meteen ook een opgave: doe er wat mee.

De opgave wordt meestal negatief aangeduid met de culpabilisering door de acceptatie.
De acceptatie vraagt dan om vereffening.
De opgave vernietigt bij de minste hapering in de acceptatie in een cataclysme, een voortsnellende onthulling van de vrijheid als leugen, door alle recursies van het geven/nemen heen. De vrijheid wordt van haar kleed ontdaan als vermomde opdracht en slaat om in haar tegendeel, die van het bevel, de repressieve orde.
Dat is wat er gebeurt met de vrijheidsfunctie in de GeldRuimte, in elk schrijven, elke creativiteit die zich daarin wenst in te schrijven, als ‘literatuur’ of als ‘Kunst’. Mijn ‘opgave’ betreft louter het opgeven van dat soort ambitie, ik geniet liever van mijn dagelijks vrijheidsgevoel dan daar te gaan strijden voor iets dat überhaupt nauwelijks nog waardering, ja zelfs toelating krijgt.


7. in de gender rolbepaling, het heersende rollenmodel wordt dan die vermommingsdans van waarheid/fictie eenzijdig toebedeeld aan het ‘zwakke’ geslacht, terwijl elk geven sowieso een nemen veronderstelde, de leugen betreft altijd de ander, de waarheid is de waarheid van het ego dat door de ander ontnomen wordt.
Het ‘zwakke geslacht’ werd niet voor niks eeuwenlang bedolven onder beschuldigingen van onbetrouwbaarheid, gehuichel en listige leugenachtigheid.

8. aan het eind van elke rit is er het voila (gevallen doek): zie je wel, ik zei het toch.

9. …

//mijn tijd is op.

rev. dv @CIF

Geef uw commentaar

Uw interpretatie van of commentaar op deze uitspraak van de Harusmuze is erg welkom. Plaats die gewoon als ‘reactie’ onderaan deze post.
Bij validatie wordt uw inzending dan bij de eerstvolgende revisie van dit bestand onder dit kader toegevoegd.

Harusmuze uitspraken bij hexagram 34 – 大壯

• 047 – bokken en geiten rammen en hijgen
• 176 – als de cursor weg is, zie je de weg
• 292 – vrijheid vernietigt het vrije gevoel
• 389 – het verhaal is valstrik voor het verval
• 429 – oordeel als mens nooit over een ander
• 460 – wie geeft geniet van de overgave

de
Neue Kathedrale des erotischen Elends
wil onafhankelijk blijven publiceren, zónder subsidie of commerciële sponsors
en dus ook zónder (al dan niet verdoken) exploitatie van gebruikersdata
en geheel vrij van reclame.

steun de NKdeE en de Vrije Lyriek
en koop een Radio Klebnikov CD op BANDCAMP: