Om je niet te schaden, zal ik je naam niet vermelden, Anke.
Om je te beschermen, jou te behoeden voor de vloek van mijn aanspreking, zal ik je Anke noemen. Alleen jij weet dat ik mij tot jou richt, alleen jij hoort wat ik echt zeg doorheen de tekens van deze nutteloze zinnen, deze futiele uitsparingen uit het licht waar je in kijkt, het al te felle wit dat jouw wangen oplicht en vergeefs een uitweg zoekt uit de zee van verdriet in jouw traan.
De anderen lezen mee maar zij versterken door hun onbegrip en hun nieuwsgierigheid de ware toedracht en de eindeloze reikwijdte van dit schrijven, deze onmachtige maar meedogenloze offerande van hun lezen aan jouw eeuwige schoonheid en onze roekeloze verbintenis.
Zo kan niets nog dit nachtelijke berichten verstoren, niet ons beschermde heden hier, niet jouw van mij bevrijde toekomst elders.
Ik weet niet, Anke, of men jou geleerd heeft al
dat de aarde rond is
zoals de dorst
dat, bij het geagiteerde gestommel van de verliefde schaduwen
bij het naderen van het licht
de taal van de dichters
de sterfputtentaal, de taal der eeuwen
droog is,
ruw en droog is,
zo vaak opgediend en afgenomen is,
zo lang al aan de lucht is blootgesteld,
aan het lawaai,
aan haar eigen spraak
dat ze hard geworden is
verguldsel,
en dan verbrijzeld.
Zo zetten zij de weg voort
zo kondigen zij de wegen aan:
de stenen, de as op de verstrooide stenen.
Het boek
rijst op van de schreeuw der geofferde bloemblaadjes,
van de brand van de profetische roos.
Rook.
Rook
voor wie niets ziet dan vuur
voor wie niets ruikt dan de geur
van de dageraad
en van de dood.
Maar de verordening van de toppen
maar de verordening van de ruines
betreft het jubelen van de bruidsnacht.
Zoek mij in die vreugde, Anke, zoek mij
in het ogenblik dat licht het licht hervond
in de dageraad van onze ogen.
