Je voelt de warmte binnen
komen, zich verspreiden, eerst
in je buik en dan op je rug, je huid.
Tonnen springstof razen in containers over de autosnelweg. Op de middenberm staat een stekelhaag. Heel erg luid roept het meisje
in de blauwe bikini dat ze haar teen aan een kei stootte.
Schimmen van oude mensen knisperen kwaad achter
het behang. Ze willen er niet te veel van zien.
Een ijsschots stuikt met veel geraas de zee in.
Je huid verraadt hoe je huilde als baby.
De Ephesiërs kunnen zich maar beter ophangen
en hun stad aan de kinderen laten.
Er hing een druppel aan haar neus, ik zei het en ze lachte.
België voldoet hiermee niet aan de Europese richtlijnen.
Ik hoor haar zingen dat een roos een roos is (roos is).
De bliksem bestuurt dit alles als een roer.
[deze tekst maakt deel uit van het NKdeE Heraclitusprogramma: ‘Heraclitus lezen’ (1999-heden)]
dv 2018 – ‘inept for writing: r’ – ink/bister -A4
