drieluik van zuchten

1.

de nacht is een boze godin
de nacht versleutelt haar zwart tot letters
de nacht krast op het glas

de letters worden gulzige gloeipriemen
tastend naar sisgaten, schroeischeuren
in een dicht veld van doorligwonden

de aarde bronst, de talloze lijken fikken op
de graslanden liggen bezaaid met sintels

‘hé jij daar, leg nog ‘s een lijfje op het vuur’
(knars je tanden, vloek, maar doe het in de maat)

2.

Anke neemt plichtbewust haar rechterknie in de linkerhand en lacht
haar naakte rug schittert in de zon.
‘neen, doe geen moeite, jouw leugens zijn voor haar het zoemen van een vlieg.’

pets.

verschrijf mij dan, zegt ze, doe ’s wat beter je best.

er hangt dauw op haar onderlip, alsof ze ook iets anders zeggen wou.

[bits] ‘je hebt enkel te lezen wat zij je zeggen wou.
de ogen ogen duidelijk, toch? wil je ze blauw?’

er wappert een zijden sjaaltje rond haar nek, dus neen, oef: dit is niet echt.

3.

de oproep om te genieten is in het genot vergaan.
streel haar arm alsof er een arm was,
kus haar lippen alsof de wereld een mond had.

neem haar, want dit is jouw lichaam.

zucht. vertaal het. verzin wat. doe iets.

te laat. in november is de dag
maar een zucht van de zon in de nacht.

invoer (2009)

• Over het ‘Gedicht van de Dag‘- programma
• Lees meer output van het ‘Gedicht van de Dag‘-programma