Onder dwarse handen spant het ribfluweel
de huid in groeven naar het graf. Haar onmin
wekt een droef doortrokken wrijven op: het spel
ontaardt tekort gedaan in ongewilde siddering,
een obligaat droget waarmee haar nijd
tot in het merg der malse knopen snijdt,
het zoemen van viraal gezag blootlegt
en zo de daad haar tegenwoordigheid ontzegt.
Zij laadt zich op met aan haar lust verwijt
en wil niet tot zijn spijt wat hij hardleers
steeds weer in haar verborgen zag en ziet.
Zij weet en noemt hem scheppend erfgenaam
en plukt zijn witte zwijgen tergend langzaam
uit haar goed van ruwe, vaderlandse inslag.
uit ‘Spelen dat het Donker Wordt’ (1995-1999/ rev. 2018-2019)
