Voluit een roos, spreek je
haar uit : blauw, zeg maar,
als het blauw in het glas
van een blauwe knikker.
Trapsgewijs misschien
raak je haar aan, af?
Niet: geluid dat ze dan
niet maakt alsof je
een vlezige oorschelp
een vraag krabde.
Een verhaal tot stilstaan
toe bezongen, zeg je,
zang, maar onderdehand…
uit ‘Spelen dat het Donker Wordt’ (1995-1999/ rev. 2018-2019)
dv2018 – “walking to the moon” – bister & crayon, A4
