Geboren worden willen weelderig de velden,
de muren en de stenen in de zweterige bergen
maar de zee blijft nachtelijk de stralen pletten
geen tinteling, geen blik raakt uit haar baren.
Verknoopt als leliestengel in haar winterkleed
en schermend met haar beelderige schoonheid
vermaakt mijn vrouw uw stem aan duisternis,
haar slurpogen doen van uw plaatsing mij kond.
Uw halshuid zuigt zich van sehnsucht dan vast
aan de stalen as van de kosmos en draait weg
bij de lach van de nimf die in kreunen vergaat. Ik
weiger u mijn alfabet, alsof rijzen niet haar ellen al
in het exercitieveld, alsof haar klinkers geen bloemen
zijn, geopend in uw nacht, uw schaduw, haar gelaat.
