De nachtwind doorsuisde de statige bosschen van Carregi.
Hij was van ingetrokken, strengen geest onze Vader.
Laat den fellen wind Hem diep verhullen in sandhi!
Daar slingert de donder echter vernielend naar onder
De knarsende brand. Rechts en links van ons strekken
De palenrijen uit. De tussenruimte is schuins aangevuld
en vol gestampt met klei, als in bakkersdeeg vertrekken.
In al den glans Zijner macht dorst Hij van Zich vervuld
De kniebuiging te bevelen en pijlsnel vliegt henen
De Blankgewiekte. Nog heeft geen bede van enen
Der diepgetroffenen de Engel de ogen g’nadig gesloten.
Zij echter: roerloos gezeten als een marmerbeeld. In
Beide handen ’t gelaat en stromend heur tranen van min.
En daar ‘t juublend spel trippelt neer de hemelse Bode!
[sonnet samengesteld met fragmenten uit
het Nederlandsch Leesboek van G.D. Minnaert, Gent 1892]
