“Asemisch schrift is een hybride kunstvorm die tekst en beeld in een eenheid smelt en die dan vrijlaat voor willekeurige subjectieve interpretaties. Asemische werken laten de lezer beslissen hoe een asemische tekst vertaald of ontdekt moet worden; in die zin wordt de lezer daardoor mede-schepper van het asemische werk”
Dat staat te lezen in het Engels in de ‘over’-sectie van de nieuwe tentoonstellingswebsite op http://womenasemicwriters.intuitiveartists.com/
Ik haal het hier aan, niet om het nieuws te melden – blogs hebben ooit die verslag- of meldfunctie effen gehad, nu gebeurt dat via de sociale netwerken – maar omdat ik het gebaar van deze 22 vrouwen om zich te verenigen in een asemische tentoonstelling voor mijzelf en publiek wil lezen en dus ook meteen ook markerend wil be-schrijven als een kantelmoment van een paradigmaverschuiving in de creatieve beleving.
De Asemische beweging en meer bepaald het vrouwelijke bevolken of incorporeren daarvan verschuift de auteur waar ook ik die graag hebben wil: in het midden van een geheel open deelnemersveld, waar iedereen mede-auteur is van het werk, omdat het werk als schrijven afhankelijk is van het werk als lezing en dat het lezen en het schrijven niet anders dan samenvallen met elkaar als creatieve activiteit in de bredere stroom van de interactie de I/O van autonoom gelaten schrijf- en leesprogramma’s.
Op deze manier is de Asemische beweging voor mij een welgekomen bevrijding van de exploitatielogica die ons overal en altijd uit winstbejag in een ‘humane’ cel van nood en nijd wil duwen waar geen menselijk bestaan mogelijk is.
Het individueel (als auteur) vrijlaten en radicaal openstellen van het schrijf- en leesproces in een Inhumane autonome Input-Output stroom in de informele netwerken via internet geeft het geven terug aan het fysieke gebaar van het schrijven zodat het gebaar terug een gelouterd geven kan worden, een lichamelijk gedacht geven dat niets nodig heeft omdat het de geestelijke voldoening vindt in het zichtbare gebaar van de creatie zelf.
Het tautologisch woordgebruik hier wil geenszins het onbeschrijflijke van dit gebeuren verhullen, het vestigt er vrij onbeholpen slechts de aandacht op. Om de Asemische beweging te begrijpen zal je er immers niet hoeven over te lezen, je moet gewoon meedoen, lezen of schrijven, dat is eender, maar de beweging is onbeschrijflijk, je moet ze maken en ervaren om iets van haar schoonheid te kunnen ervaren.
De Asemische beweging is m.i. geen kunstbeweging maar een creatieve praktijk, iets dat je doet. Iedereen kan het ook, het kleinste kind kan kribbelen, dat is nu net ook het mooie aan het opheffen van de fictieve grens tussen lezen en schrijven. Als je het gekribbel van een kind waardeloos vindt, hoe verklaar je dan de intensiteit waarmee je toen gekribbeld hebt? Kindertekeningen lezen, ten volle begrijpen wat er daar gebeurt is een esthetisch ideaal, de natte droom van menig ‘onsterfelijk kunstenaar’…
Vanuit die eerlijkheid met zichzelf, met de eigen gebaren laat de asemische creatieveling toe dat haar praktijk haar eigen weg vindt, dat zij volgt waar het werk wil gaan…
Van die schoonheidsbeweging, een renaissance van het menselijke gebaar, krijg je op deze virtuele tentoonstelling een mooie en erg uitnodigende staalkaart vanwege 22 fantastische vrouwen vanuit heel de wereld.
Ik ben niet zo snel ontroerd meer, maar op dit moment pink ik nog graag een traantje weg, zo blij en dankbaar ben ik dat ik dit mag meemaken.
Thanks, all of you.
