zij

hommage aan lucebert

zij zijn innig verbonden en in evenwicht.
zij draven briesend op de weide
van uw achterstallige adem.

zij stoeien pluizig in de ruwbouw van uw hart.
zij drinken wanhoop uit uw grote wanhoopsglazen.
zij spelen poes en schurken rug
of slijpen voorpootnagel
aan de verzonken peilers van uw
dagelijkse denken.

uit zakken in uw klederdracht vallen zij opzichtig uit –
proefstiksels van dode naaisterhanden, geurophoping –
om bij het raken van de koude vloer als de weerlicht
weerom dicht bij uw lyrieke vel
hun lieflijk ijle zang te willen
restjesnestelen

als plofballonnen rafelig van kleefplastiek
hangen zij te lillen in het ontijdige.

zwart zij donderen uw woede uit, zij vreten
gulzig van de wellust in uw huid- en huisgezin.
zij zien er in de spiegel niet onaardig uit.

zij zijn innig verbonden en in evenwicht