” As I walked out tonight in the mystic garden
The wounded flowers were dangling from the vine
I was passing by yon cool crystal fountain
Someone hit me from behind ”
Bob Dylan – Ain’t Talkin’
—
gij zwiept & slaat mij met uw zwijgen
gij torent uw rilangsten ijl, gij koert
onder vermeende lichaamswarmte de omkrullende
korstjes op de pruillippen om en om dit,
het dodelijkste mij-lijden;
boven kwetsbloedbesmeurde lakenbloesems
verheft gij uw droeve ruisbarende weelde
met in uw innerlijk gehalsknakt verknoopte dat,
het zelfbesmeurde gij-bloesempje;
de blauwstraal langsglijdt u de mond open met de behaalde resultaten:
- zoals uw uitslaande u de verre luchten alarmeren kan
zo wordt ons het onze uw brandende hart; - zoals uw huig-schurende u alle verguldsels verpulveren zal
zo wordt ons de onze uw schrengende dorst;
leid ons in bekoring
waar het ons ontstoken was, is & altijd zal
om te halen nog uit de rij na rij instortende magazijnen
- de wateradem der havelozen
- de stilstaande reddingsas in oliën glimmend
- de koele redemptie-metalen flinterdun geperst
- de altaarloze & oogbeknipperde velourse eeuwigheidbekleding waarmee wij het zullen stoppen door louter door het ophouden dóór trachten te geraken
waar wij falende slechts even de reeds
vuurvattende strengen strelen kunnen
en ach nu je toch
blussende bent het schroeien der excessen, blus mij
niet, gij waaizieke bloemetje eilandje mijn, niet
het hier om uw priemschoudertjes
uitslaande verlangen
sla mij en zwiep mij de bede
die ik om u hier in lip te lezen
leugen en stemloos gebulder
dankbaar verhaal. vat mij,
vat
vuur.
