wetsversnelling (1)

Ik heb er alle vertrouwen in dat we nu binnen de kortste keren een echt Wereldlijk Internet Bestuur  gaan hebben dat niet afhangt van privé belangengroepen of  van Zomaar een Handvol Staten!

Toch merkwaardig, die aandacht voor  robotica in het bejaardentehuis. Zou er iemand zich zorgen maken over hun persoonlijke toekomst? Oei, daar zeg je iets!

Ai, de Toekomst

Nick Land is, dat is geweten,  een raar kindje.

Als omstreden lector aan de universiteit van Warwick was hij een drijvende kracht achter CCRU, de Cybernetic Culture Research Unit een naar het sectaire neigende collectief denkers dat vooral via internet een koortsachtige activiteit ontwikkelde van pakweg 1995 tot 2003. Naar aanleiding van het verschijnen van een compilatie van teksten van deze toch wel lichtjes subversieve Eenheid verscheen er pas in The Guardian ook een hanteerbare historische kijk op het CCRU, Land en het Accelerationisme

Het woord klinkt nu al zeer vreemd maar het leefde toen, tijdens de hoogbloei van de cybercultuur  die volop de helaas heel erg Tijdelijke Autonome Zone van de mailgroepen en later de ‘blogs’ als habitat had. Die intellectuele broeihaard resulteerde o.m. via uitgever Robin Mackay en de zijnen tot exquise pareltjes zoals Collapse, een reeks Philosophical Research and Development boeken, samen met  vele andere uitgaven van Urbanomic toch wel zaken die de Unesco, in de volle schraalheid onzer dagen, zou mogen erkennen als Weldaden voor de Denkende Mens.

Het CCRU bracht ons ook de politieke ‘ketterij’ die het  ‘Accelerationisme‘ is gaan heten, een stroming in de socio-politieke theorie waarvan het denken soms gekarikaturiseerd wordt tot de stelling dat we het onvermijdelijke maar beter kunnen versnellen in plaats van het te bestrijden. De term is dan ook nog sterk geassocieerd met een soort nihilistische houding die vanuit een failliet van het verzet tegen de kapitalistische exploitatie neigt naar een omarming van de onvermijdelijke ondergang en de excessen van de consumptiecultuur gaat cultiveren. Nu, erg veel club- en subcultuur van de jaren ’90 wordt gekenmerkt door die gespannen pose, een dans met de extase van de ondergang, die eigenlijk een voortzetting is van trends in de new wave en punk,  herkenbaar dus in jeugd- en tegencultuur.

Benjamin Noys, een voorstander van het Accelerationisme in Deleuziaanse zin corrigeert zulks in dit essay met te stellen dat het Accelerationisme de poging is om de grenzen van het kapitalisme te doorbreken door de krachten van abstractie en technologie die daarin ingebed zijn te versnellen (waar traditioneel ‘links’ die krachten eerder wil bestrijden).

Om het serieus van de beweging te benadrukken geven samenstellers MacKay en Armen Avanessian in hun inleiding op de Accelerationist Reader #accelerate# van 2014, een must-have als je wil mee zijn,  dan ook meteen aan dat je in de rapids van de beweging moet opletten voor twee draaikolken:

“on the one hand, a cynical resignation to a politique du pire, a politics that must hope for the worst and can think  the future only as apocalypse and tabula rasa; on the other, the replacement of the  insistence that capitalism will die of its internal contradictions with a championing  of the market whose supposed radicalism is indistinguishable from the passive  acquiescence into which political power has devolved.”

De valkuilen van het niets-doen omdat er niets aan te doen is en die van niets-doen omdat het leven op de ‘vrije’ markt (voor ons) Eddy Wally Wonderful is. Je ziet al dadelijk dat het accelerationisme heel veel negatieve interpretaties moet tegenspreken, maar wel zal kunnen profiteren van de heersende gevoelens: zowel voor de terminale cynici en doemdenkers als voor de ultra-rechtse dollarbijters heeft de beweging een zeker sex-appeal.

De valkuilen zijn geen plotbare rotte plekken evenwel, maar beweeglijke draaikolken, en, wat erger is en meestal om den brode onbenoemd blijft: beiden zitten mee vervat in de vanuit het draaikolken zelve moeilijk waar te nemen Vadervortex, de zinsbegoocheling namelijk om te willen denken dat wat je neerkwakt in de glimmende blubber van de Critical Theory er op welke manier ook maar iets toe doen zou.

Het Kapitaal gaat immers heel erg natuurlijk om met het toestaan van dit soort onschadelijke code door de producenten ervan netjes in te slijmen en mocht het in dit pre-sensibel stadium al kunnen, het zou ’s hartelijk lachen om de ‘verwezenlijkingen’ der Accelerationisten of de ‘medeplichtigheid’ der Accelerationelen. Ja, je hebt als noest labeurende theoreticus natuurlijk vlugger de illusie om vorderingen te maken als je blijmoedig met de stroom meepeddelt!

Aja, laat ons er die termen opplakken, hier bij ons in het Nederlands, da’s makkelijker, want de beweging vertakte zich van 2008 af in twee strekkingen : de Linkse Accelerationisten gebruiken de idee om de wereld als neo-marxistische, hoog-technologisch geaugmenteerde Kevers te gaan redden, de meer occulte Accelerationelen voelen meer Sympathie met de Duivel en laten zich als Rollende Stenen meevoeren vanuit de donkere dope-wateren van Crowley en Consoorten tot aan de Rechtse Riekputten van AltRight en de Diepste Torens der Trumpgeleerdheid. Het spreekt dat er tussen deze twee polen heel wat Brave Mensen Zoals U en Ik rondlopen onder de aldus Bipolair Versneld Brandende Zon der Versnellers.

Darth Vader Nick Land liet  met publicaties als ‘The Dark Enlightment” duidelijk verstaan dat volgens hem het linkse accelerationisme iets voor doetjes was en zijn naam waart nu  vast door de nachtmerries der Subliminaal Verbonden Verontruste Ouders.
‘Wat is er aan de hand met Nick Land?’ We zoeken het verder uit want echt lekker rijmen doet het ook al niet….

Doemme Toch, een Cliffhanger

After_the_Law is een essay dat eerst verscheen in 1993 in ‘Closure or Critique: New Directions in Legal Theory van Alan Norrie(ed.), Edingburgh en later is opgenomen in de Collected Writings 1987-2007 ‘Fanged Noumena’, een aanrader.