Het lijden is van die aard dat het lijden het lijden versterkt tot het onontkoombaar beleden wordt & alles ontsnapt aan de wilskracht van de lijdzame die zich neervlijt in het leed, het leed omarmt als een geliefde, het zwarte kleed dat leegte belooft, stilte geeft, teloor gaat in het verdwijnen van de lijdzame, implosie van het ego, de overbodigheid van de constructie in het zicht van de einder. Hoe onbereikbaar toch blijft het kille punt nul. Shit.
Leed is een verslaving, pijn is een drug. Een kleine krullenbol & zijn voetballend vriendje worden aan flarden geschoten door een dronken piloot, echte mannen schieten mensen uit de lucht. Ik wil de tranen drogen, verdriet snuiven met een honderd euro biljet. Ik steek met goesting mijn hand in het vuur dat ik ben. De flanken der bergen brand ik af, het duingras in de duinen, de droge algen in de lekke rivieren.
Mijn blonde gladiolen wiegen in de zomerwind. Frêle bloemblaadjes raken de bewogen lucht, de goden strelen het aardoppervlak. Er is een liefde in mijn ziel die mij in mij verdwijnen doet. Mijn wereld is een klaproos in het branden van de zon. Alles is alles, alles is goed.
