(berichten uit de permanente staat van beleg #6)
hier is hier. het protocol van het hier heerst hier. de voorschriften der handelingen, de code van het gedrag, de regels van de macht benoemen het onbetekenende, het onkenbare, de fictieve lokaliteit die samenvalt met die en deze geheugenplaatsen in de globale database (het internet), deze en die geografische coördinaten (de ‘planeet zonder aarde’, een lichaam zonder organen dat gestratificeerd is ten einde middels de database gecontroleerd te kunnen worden), als ‘hier’.
hier wonen wij, hier spreken wij de taal van hier, wij zijn van hier, in het binnen van ons land. ons binnenland is niet een land, het is een aggregaat van handelingen en gedrag dat dient te verlopen volgens de regels, de code, de voorschriften van de macht. de macht is niet hier, bij ons, de macht is niet daar, bij hen: de macht is overal en nergens. de macht verloopt volgens de voorschriften, de code, de regels van de handelingen en het gedrag.
wij zijn op dit ogenblik hier. wij vallen derhalve samen met regels 45012 tot en met 84012bis van het programma. wij zijn in regel met onszelf. tezelfdertijd, á la fois.
zij zijn op dit ogenblik daar. zij vallen derhalve samen met regels 41812 tot en met 79124 van het programma. zij zijn, tezelfdertijd, met ons in overtreding. zij gaan zich te buiten aan de grenzen van het hier.
het is toch wat, met die buitenlanders.
wij gaan op reis. dan zijn wij daar, in het buitenland, bij de buitenlanders. wij lachen hen toe en vragen om een boord, bordo, brood. zij lachen terug en denken er het hunne van. het naar buiten verplaatste binnen van het hier, is bekleed met de korst van het vreemde.
terug in het hier zien wij de buitenlanders, als vanouds bekleed met de lelijke korst van het vreemde.
wij zijn de mensen, samen in het hier. daar is het buiten. het protocol van het hier sleept ons mee in een reis naar het buiten, waar niets nog hier is, en alles daar. daar zijn geen buitenlanders, daar is louter buiten. daar is daar. maar het buiten ruikt de korst van het vreemde, het herkent zich. niet in het hier, niet in ons, niet in de code, maar in de lopende benoeming van het onbetekenende, het onkenbare, de barst in de scheiding, de perforatie van de schil, de ontsnappende geur van het verschil dat het verschil maakt.
invallend duister.
