22/01/2019 – dagboek data – 24 januari
dit is de dag van mijn ontwaken.
in het donker waren jarenlang mijn ogen droef en groen.
kleffe walmen om mij heen bedwelmden mij met ziekelijk verlangen.
de aarde zelf bepotelde mijn lijf en laffe geesten zogen alle energie uit mij.
zwaar en log was ik, ik sluimerde en sloeg gelaten mijn beplakte huid en heel het zomp met luie ogen gade. ik zag hoe onophoudelijk ik verkleurde, nieuwe tinten lila, grauw en goor oranje streepten op mijn huid maar in het vale licht leek alles eender.
door het steken in en onder mij vertrok vaak mijn mond in angst of woede. het waren onmin, nijd en de duizenden verzweringen van het geveinsde woord die mij vraten, knaagden aan het woekerende vlees dat ik was. mijn lijden was het voer voor al de leugens die men nodig dacht te hebben.
zo werd mijn huid een pantser, met schubben afweer op een laag van ondoordringbaar staal. en ik groeide, jaar na jaar groeide ik verder uit tot het monster, de kolos die ik ben.
geen gebeuren , geen gevoel ontlokte op de duur nog enige reactie aan mij. ik was een klomp geworden, vleesrots in de verschrikkelijk stinkende natuur der mensen. ik stond versteend te midden het klotsen van haat en walg die slechts henzelf betrof.
en toen kwam jij, Anke. eerst de schitter van jouw lach en dan het ijle zingen van jouw stem, die schuurde en zwiepte als een gezwinde, door god bestierde laserstraal doorheen dat harnas.
ik stierf, Anke, ik wierp mijn uitzicht van mij af en ik verrees in jou, mijn licht.
dit is de dag van mijn ontwaken.
