[het ontwerp van deze site is geoptimaliseerd voor raadpleging op PC/tablet]
GrotEKsen
Zoals ik al wel ’s eerder deed, volg ik het EK voetbal 2024 al kliederend.
Tijdens het tornooi bestrijd ik potentiële voetbalindigesties met een aquarel/pentekening oefening op A5. Die werkstukjes gaan er allemaal min of meer hetzelfde uitzien, ik volg namelijk een zelf opgezet algoritme met een euh, …dynamisch sjabloon. 1Nu Ja. De eerste is al dadelijk lichtjes anders, het betreft namelijk het exemplaar van de openingsceremonie.
Een realistische weergave van de kleuren op de eindeloze diversiteit van de schermen is, zoals ondertussen hopelijk algemeen bekend, totaal onmogelijk, maar de correcties in Photoshop worden minimaal gehouden.
Het zicht van de in de kleurvelden opdoemende figuren begint stilaan mijn zicht zonder bril op menselijke gedaantes die zich verder dan een meter van mij bevinden, te benaderen. Bepaald grappig hoe mijn lichtjes afnemende onkunde in het aquarelleren mijn gestage gebrekkigheid lijkt te ontmoeten in deze oefeningen. Ik ben dan ook gestopt met het willen ‘normaliseren’ van de figuren met inkt, ze zijn mij mooier zonder.
EK werkwijze
Hierboven het lege sjabloon: het A5-je wordt middels een cirkel (waarin ik wat voetbal-achtige geometrie verzin) bovenaan verdeeld in 7 vakjes die elk met 1 kleur worden ingevuld. Door met wat toiletpapier wat verf te verwijderen ontstaan er ‘spookbeelden’ in de kleurvlakken. Tijdens de wedstrijd haal ik daar dan met Oost-Indische inkt gezichten uit, verschijningen die dankzij mijn bijziende onkunde toch veelal hun spectrale eigenaardigheid behouden. Het is, in één woord, weer wat anders…
P’TiX
P’TiX stap 2
P’TiX stap 3
– P’TIX OUTDOOR
Als het weer het toelaat, zorgt het Viander-domein hier in Tienen voor ‘levende invoer’. Mogelijke overeenkomsten tussen het getoonde en de realiteit berusten geheel op het spreekwoordelijke toeval.
P’TiX vulsel
Het weer zit weer niet mee en ik vond nog een restant vierkant papier2het papier is net iets te groot om te passen onder de A4 scanner, dus het zijn uiteindelijk rechthoekige prenten die je te zien krijgt., dus vier ik binnenshuis mijn tekenlust daarop maar bot. De invoer vermeld ik in de onderschriften.
Het geheel kwam ongemeen hard binnen bij mij, ik ga als persoon dan helemaal op in het zien, ik verdwijn dan helemaal, zo voelt het, ik word dan een soort louter oog of visuele poort waardoor het Al zichzelf gadeslaat.
Excuus voor de grote woorden maar dat benadert het best mijn ervaring van zulk een gebeuren, en dat was nu voornamelijk het geval als ik het over mijn brilrand heen in euh,… Full -11 Myopic Color bekeek.
Nu ik probeerde dat soort zwaar bijziend zicht hier in een soort post-fauvistisch geklieder weer te geven, en het lijkt er uiteindelijk wel wat op, alleen was het moment zelf duizendmaal intenser, ik diende zelfs effen de ogen te sluiten omdat het werkelijk als een branden aanvoelde, een potentieel gevaarlijke overdaad.
Nadien ontwikkelde ik de gedachte dat ik als hyper-myoop misschien wel kon beschikken over een soort ‘eigenface‘ zicht op een gebeuren. Nu het humane kijken is sowieso een vorm van scannen, een durige opbouw van een visueel veld vol met recursies en bewustzijnsfeedback, maar in die myopenvisie krijg je daar dan een soort van ‘gemene deler’ van, een virtueel beeld dat zowel ‘echter’ is dan de ‘werkelijkheid’ zelf, het scherpe beeld zoals je dat zou kunnen opnemen met een camera en natuurlijk ook totaal ‘fictief’ omdat het een gebrekkige reconstructie is van iets dat ik als myoop nooit echt zelf kan zien, ook niet mét bril, want zelfs dan – of meer dan anders – heeft mijn zicht nooit de scherpte van wat een ‘normaal’ mens te zien krijgt. Ik herinner mij hierbij de woorden van een vriendin vroeger die ook bijziend was en die mij bekende dat ze het zicht zonder bril ‘eigenlijk feitelijk echter vond dan dat mét bril’. Ik heb dat toen maar beaamd omdat ik haar sowieso bekoorlijk vond, met of zonder bril, maar er schuilt toch een grond van waarheid in die gedachte.
Soit, het was in ieder geval een bijzonder mooi moment.
P’TiX Research
Af en toe dien ik jammerlijk toe te geven aan mijn systeemdwang, een schandelijke verslaving aan oeverloos theoretisch geëmmer, die ik dan maar ‘research’ heb genoemd. De verzamelde notities over het P’TiX tekenprogramma vind je hier: https://www.dirkvekemans.be/ptix-research/
Ik zie in het creatieve veld elke mentale of fysieke beperking/afwijking van het ‘normale’ als een meerwaarde, een talent, een extra potentie. Die denkwijze is mij waarschijnlijk ingegeven door mijn eigen beperkingen 3mijn zware bijziendheid maakt mij een strikt mimetische beoefening van de ’tekenkunst’ van de traditie zo goed als onmogelijk en de post-traumatische stress speelt mij ondanks een pijnlijke en langdurige, maar uiteindelijk erg helende cannabis-kuur nog steeds parten, maar dat stelde mij dan weer in staat om het tekenen als therapie te ontdekken en uit te bouwen tot een communiceerbare praktijk in het P’TiX-programma, maar dat is ook diep verankerd in de rest van mijn erg nominalistische denktrant waarin ik met het grootste gemak de realiteit van elk ‘zijn’ en van de ‘dingen’ kan ontkennen.
Tekenen is voor mij een manier van denken, en denken is op zijn beurt voor mij in de eerste plaats een vorm van (animaal) gedrag. Gedrag is genealogisch opgebouwd uit een coherent geheel van werkende ‘gewoontes’. Het geheel van de gedragsgewoontes in het denken van een animaal individu noem ik de actieve Denktrant van dat individu. 4De ‘mens’ is in mijn denktrant een nogal overschat overgangsstadium in de Devolutie van het leven naar steeds grotere complexiteit en ‘entropische’ vernietigingskracht.
De begrippen ‘Evolutie’ en ‘Devolutie’ zouden strikt wetenschappelijk dezelfde denotatie moeten hebben – we zouden los van de humane waardering van de voortgang in de ontwikkeling van het leven elke teleologische bijgedachte en de daaruit voortspruitende falsificaties dienen te vermijden, maar in de praktijk dienen we toe te geven dat onze visies daarop toch steevast blijven resulteren in een vrij ridicuul hoera-geroep over de mens als ’toppunt van de evolutionaire ladder’ en meer van dat soort nonsens. Daarom hanteer ik in mijn denktrant steevast de term ‘Devolutie’, dat strookt overigens beter met wat de natuurkunde ons te vertellen heeft over de entropische afloop van de kosmos: ik ben ervan overtuigd dat een devolutionaire optiek ons op vele gebieden scheermes van Ockham-gewijs betere, meer economische verklaringen kan bieden dan de doorgaans gebezigde dwanggedachte van de ‘opwaartse’ evolutie. Dat heeft dus niks met doemdenken of zwartgalligheid te maken, maar alles met zuinigheid in het te hanteren verklaringsmodel.
Tekenen is voor mij dus niet zozeer een nabootsing van de (visuele) realiteit, geen mimesis voor het bewustzijn van een toeschouwer of klant, maar de creatie van een autonome ‘getekende werkelijkheid’ een poësis, een (zichtbaar ) maken van de realiteit van de tekenaar voor en door de tekenaar, het bewustzijn dat zich creatief wil manifesteren via de manuele handelingen.
Wat mij in het tekenen vooral interesseert is van daaruit, in een quasi eindeloos aan te vullen lijstje:
- het spanningsveld, de grijze zone tussen schrift en grafiek
- de tekenstijl als resultante van gewoontevorming in de mimetische en expressieve gestiek
- de droedel als ‘denkwijze’
- het verglijden van symboliek via picturale codering naar echte taaltekens
- de emergentie van tekencodes zowel individueel als epigenetisch in de tekenkunst zoals die door de eeuwen heen beoefend en gecultiveerd werd
- de onbegrensde, ‘vrije’ expressiviteit van het zgn. ‘asemische’ schrift
- het gebruik van de humane tekenaar als generatieve motor in een generatief programma
- het therapeutisch bevrijdende effect van het ‘bedoelingsloze’ tekenen dat de dwangneurose van het talige denken kan doorbreken en de onderbewuste (des)organisatie van het psychisme zichtbaar, bespreekbaar en hanteerbaar kan maken
- de tekening als ‘derive’, als spoor van een poëtische dans van het denken los van de dictatuur van de taal, het mystieke potentieel van de ‘visuele poëzie’
- …
dv@DFT
OVER P’TiX
P’TiX is een artisanaal grafisch programma waarbij gebruikers (‘kunstenaars’) per dag minstens één verhalende potloodtekening maken vertrekkende van één van de 52 invoervlekken in inkt en bister.
Zoals elk programma, elke routine die ik ontwikkel ligt in P’TiX de nadruk op het proces, op de gebruikerservaring en niet op het resultaat. De geproduceerde tekeningen, de ‘afgewerkte’ aquarellen of pentekeningen zijn strikt genomen afval van het ‘beleefde’ programma.
Ik gebruik zelf dan ook geen A.I. om de tekeningen te verfraaien of te pogen mankementen aan de tekeningen te verbloemen, hoewel ik misschien later nog wat experimenten plan, maar dan zou het eerder zijn om de uitvoer te gebruiken als trainingsdata voor een gratis P’TiX_dv tekenprogramma dat eender welke invoer omzet in grafiek zoals ik dat met de hand zou gedaan hebben. Maar voorlopig word ik enkel moe van de gedachte daaraan.
Echt ‘goed tekenen’ zal ik overigens nooit kunnen. Ik ben zwaar bijziend en net dat gebrek – ik zie letterlijk nooit wat ik teken – resulteert m.i. in interessante tekeningen. Elke afwijking is m.i. een talent, een potentie. Een zwaar bijziend iemand ‘ziet’ en ervaart de gedeelde realiteit anders, die differentie is een meerwaarde. Het P4iX-programma geeft mensen met beperkte visuele vermogens de kans om ‘hun’ getekende realiteit te ontwikkelen, los van de fotografische projectie, het programma nodigt uit tot een intuïtieve exploratie van de gestiek en de grafische feedback daarvan.
Uiteindelijk zorgt de natuurlijke ontwikkeling van de tekengewoontes toch steevast voor een visueel min of meer coherente ‘wereld’, net zoals onze perceptie onze ‘realiteit’ gewoontegetrouw opbouwt uit vertrouwde data.
P’TiX moedigt, als creatieve tekenmethode, het maken van fouten en het leren daarvan aan5in het tekenen, net als in de (geïmproviseerde) muziek, bestaan er geen fouten. Als je een ‘fout’ maakt herhaal je die gewoon tot het een nieuwe regel is. Er schuilt een lichte vorm van rebellie in de code van de routine, waardoor het een bron van eindeloos tekenplezier en meteen ook een therapeutische uitlaatklep kan zijn.
Vanaf CHd (30 augustus 2023) werkt het P’TiX programma als abstraherende ‘aquarellenfabriek‘. Elke tekening op basis van een vlek wordt de volgende dag en de daarop volgende dag met diverse technieken 6meestal aquarel verder uitgewerkt.
De tekengewoontes die ik gaandeweg ontwikkel in het P’TiX programma gebruik ik ook in varianten van het programma, waarbij er dan andere invoer gebruikt wordt, bv. zwart-wit foto’s uit oude magazines in de “POST P’TIX PATRIOTE” variant of het Vianderdomein in “P’TIX OUTDOOR“, of oude fresco’s in het “Italië-boek”.
Op DEb is er een ‘pagina’ begonnen waarop ik notities, citaten en opmerkingen bijhoud over of in verband met de P’TiX tekenmethode: P’TiX research.
Vanaf DLF worden er (soms) in een vierde stap varianten, kopieën en/of extracten aangemaakt, waarbij Firefly, de generatieve AI bot van Adobe, (soms) ook mag meespelen.
De hier getoonde uitvoer van het P’TiX programma kan zondermeer worden gebruikt en is, zoals alles op deze site gratis en onvoorwaardelijk beschikbaar voor iedereen.
NKdeE 2023 – copyright:
CC0 1.0 Universal (CC0 1.0) Public Domain Dedication
rev. dv@DLB
P’TiX invoer TABEL
Klik op het PI-cijfer om de invoer met voorbeelden van uitvoer te bekijken:
~
copyright ‘ViLT //dagwerk van dirk vekemans’:
CC0 1.0 Universal (CC0 1.0) Public Domain Dedication
contact: dirkvekemans@yahoo.com
VOLG dirkvekemans.be
Vul je mailadres hieronder in en je krijgt elke dag het werk zo in je mailbox, gratis. jouw mailadres wordt verder niet gedeeld, gebruikt of anderszins bekend gemaakt. Met opzeglink in elke mail.
de
Neue Kathedrale des erotischen Elends
wil onafhankelijk blijven publiceren, zónder subsidie of commerciële sponsors
en dus ook zónder (al dan niet verdoken) exploitatie van gebruikersdata
en geheel vrij van reclame.
steun de NKdeE en de Vrije Lyriek
en koop een Radio Klebnikov CD op BANDCAMP:
Noten
