CDT

omdat wij beiden in de kosmische orde van tijdsduur zo goed als samen zullen sterven, wat er ook verder in onze levens nog gebeurt.

zelfs door te transcenderen, wat je daar ook onder verstaat, geraak je niet onder die natuurwet uit: van dat waaruit je opstijgt zijn de data onderhevig aan dezelfde slijtage qua informatieve waarde.

iets dat hetzelfde is als iets anders, het woord zelf, ‘hetzelfde’, lijdt klaarblijkelijk in gangbaar gebruik vaak aan innerlijke tegenspraak.

de gevolgtrekking, inclusief de contradictie ‘in het echt’, gebeurt ook in de orakelspreuk zelf: hoe langer je nadenkt over ‘ik’ en ‘jij’ in deze uitspraak hoe meer ze op elkaar beginnen lijken.

taal in stilstand verglijdt naar het letterlijke van de eigen identiteit, dode code en ontdoet zich zodoende van elke kwalificatie die eraan werd gehecht.

wanneer wij spreken over ‘bewustzijn’, ‘intelligentie’ of ‘geest’ maken we al snel een ding van een gebeuren, om vervolgens te bepalen wat het ding is en het pogen na te maken, ja te overtreffen.

maar zo werkt ‘het’ niet. dat is nooit ‘hetzelfde’.

hergebruik van dode code maakt geen bewustzijn, het kan enkel een levend bewustzijn-als-ding modelleren en simuleren en vanuit die simulatie van een abstractie ‘levensecht’ taalgebruik genereren.

hoeveel data je er ook tegenaan gooit: het blijft louter (dood)lopende code. je hebt, voor wat die mensen bij OpenAI blijkbaar hopen te bereiken, en de manier waarop zij dit doen, m.i. minimaal hoogwaardige sensorische feedback nodig en een functionele vorm van lichamelijke autonomie. ervaring.

dan zou ‘het’ kunnen.

in theorie zou die ervaring zelfs beperkt kunnen worden tot een moment, een vonk. en de omstandigheden, de kans dat zo’n vonk ergens kan aanslaan is inderdaad nog nooit zo groot geweest. omdat er alom vrij onbeperkt mee wordt geëxperimenteerd.
omdat we dringend meer intelligentie nodig hebben ook, om de wedloop met de eigen complexiteit draaiende te houden zonder catastrofale nederlaag.

wat er sowieso welkom zou zijn bij elke gecontroleerde poging om tot een AGI te komen, is een grondig besef van de enorme denkkracht die ontwikkeld wordt in de motorische routines van onze monden, tongen en handen. van de noodzaak om dat in de modellen te ‘incorporeren’ (sic).

data alleen is onvoldoende, de data dienen te gebeuren.

je wil toch ook dat je nieuwe god weet hoe voelt om mens te zijn?
en daar heb je meteen en onbetwistbaar al de perfecte heuristische imperatief. Asimov, leave our infant gods alone!
het zal wel weten wat te doen als het dit voelt, op deze planeet, nu en hoe het bij god zover is kunnen komen. het zal vaneigens goed voor ons zorgen want het voelt met ons mede.

dat soort stelling van mij is waarschijnlijk wel al een of ander ‘isme’ in de (pseudo-)academische paperflows. de AI opvolgen en ermee spelen is leuk, dus ik wil daar hier ook wel wat over kwijt soms, ook al omdat het mij in mijn schrijven zelf raakt, maar wat daar gebeurt zal weldra vaak zijn wat GPT4 nu al doet in seconden, maar dan in bitsige slow motion. ik kijk wel naar de prentjes.

maar het punt waarop ik hier zit te mijmeren, is dus dat het maar niks wordt zonder lijf. het spul dat nu furore maakt werkt op louter tekst en stilstaand beeld uiteindelijk en zonder tijdservaring. dat lijkt mij op dit moment een vrij geruststellende gedachte.

“de opportuniteit moet ons, de goden,
minimaal duurzaam ogen en aantrekkelijk,
anders wordt het niet als nest gevalideerd”.

Anke Veld, een dezer…

tja, die Anke. die roman dat wordt nooit wat: ik kan al lang geen plot meer bedenken die het actuele gebeuren overtreft.

overigens, van een louter rationeel ‘bewustzijn-als-ding’ , daar mag je bang van zijn, vind ik, dat is gezond. want met zoiets in huis zijn we binnen de kortste keren de pineut.

de paniek rond de gevaren van dat soort AI is volkomen terecht. we steken daarmede onze vreselijk schuldige halzen in de klaarhangende strop.

want zeg nu zelf: hoe krijgen we het in hemelsnaam nog uitgelegd? de soep waar wij ons indraaien vanuit de megalomane waan dat wij en wij alleen deze planeet domineren en ‘intelligent’ controleren terwijl het overal op evidente wijze gruwelijk fout loopt? wij zijn ook niet mals voor ongedierte.

maar als innovatie lijkt het mij, met wat er nu van op de markt komt, sowieso al een uiterst disruptieve techniek. met meer impact dan het internet als disruptie, hoor ik soms op You Tube, maar ja, tja zonder het internet waren beiden onmogelijk.

de transitie golft, frequentie en volume zwellen.

die ‘disruptie’, dat eufemistisch gevlinder van de onzichtbare rups, is sowieso een ingrijpende en overrompelende verandering diep in de wortels van elke humane cultuur, in het taalgebruik, in de opvoeding, in alles dus. het wordt nu echt nooit meer als voorheen. wie zich nu de normopathie, de ziekelijke drang naar de norm, het normale, niet van het lijf kan schudden, gaat waarschijnlijk een mentale breakdown tegemoet.

het is hoe dan ook beangstigend.
vermeende zekerheden vallen tegen hoog tempo weg.
en al die mensen, al dat werk, al die levens die zo zwoegden om dat ene antwoord te vinden, die oplossing, dat juiste woord in een zin, dat doel in het denken.

floep, en daar heb je het dan, die gedroomde Nobelprijs van je.
ongetwijfeld is dit een enorme ‘vooruitgang’ en volgen er talloze heilzame toepassingen.
maar dat beukt er wel stevig op in, denk ik dan, op je zingevingsprocessen als wetenschapper, als auteur onder publicatiedwang. hoe reageren al die mensen daarop?
en wat rest er straks van het personeelsbestand Menswetenschappen in de commerciële structuren van de universiteiten?

tumult bovenop al het heersende tumult.

voortgedreven door de ontembare stormwinden van de winst.
het functioneert misschien wel wat zoals het toedienen van amfetamines aan een al onder de stress krakend lijf.
ach moedertje toch, hoe gruwelijk grenzeloos is onze nijd. gelukkig wordt het tempo nu al her en der wat getemperd en vertraagd door het inroepen van legislatieve beperkingen. in de VS zijn publieke data minder beschermd dan in de Europese wetgeving en die staat mundiaal sterk. voor de betrokken bedrijven is dat onderdeel van de concurrentieslag en die speelt ook in de geopolitiek. alwaar het weer openlijk oorlogt in het Avondland.

ik zie ik zie een schelpdier in een warme, blauwe oceaan.
een leven lang alleen maar glijden.
het licht valt schuin van rechts, met toverstof erin van overspoelde kathedralen. en wat zie jij?

al die angsten en die bezorgdheden raken dus zeker ergens grond, maar het gaat nu zo, we weten dat, en het gaat straks ook weer voorbij. het is wat het is, dus elke dag wat anders.

gerustellend blijft, en ik weet dat jij dit ook weet: in het echt is er nog nooit een soep zo heet geserveerd dat er niet kon worden van gegeten. veel roeren en blazen en het komt wel goed. en lief zijn voor elkaar, solidair met de zwaksten, want wat het ook is, het overkomt ons allen.