OVER P’TiX
P’TiX is een artisanaal grafisch programma waarbij gebruikers (‘kunstenaars’) per dag minstens één verhalende potloodtekening maken vertrekkende van één van de 52 invoervlekken in inkt en bister.
Zoals elk programma, elke routine die ik ontwikkel ligt in P’TiX de nadruk op het proces, op de gebruikerservaring en niet op het resultaat. De geproduceerde tekeningen, de ‘afgewerkte’ aquarellen of pentekeningen zijn strikt genomen afval van het ‘beleefde’ programma.
Ik gebruik zelf dan ook geen A.I. om de tekeningen te verfraaien of te pogen mankementen aan de tekeningen te verbloemen, hoewel ik misschien later nog wat experimenten plan, maar dan zou het eerder zijn om de uitvoer te gebruiken als trainingsdata voor een gratis P’TiX_dv tekenprogramma dat eender welke invoer omzet in grafiek zoals ik dat met de hand zou gedaan hebben. Maar voorlopig word ik enkel moe van de gedachte daaraan.
Echt ‘goed tekenen’ zal ik overigens nooit kunnen. Ik ben zwaar bijziend en net dat gebrek – ik zie letterlijk nooit wat ik teken – resulteert m.i. in interessante tekeningen. Elke afwijking is m.i. een talent, een potentie. Een zwaar bijziend iemand ‘ziet’ en ervaart de gedeelde realiteit anders, die differentie is een meerwaarde. Het P4iX-programma geeft mensen met beperkte visuele vermogens de kans om ‘hun’ getekende realiteit te ontwikkelen, los van de fotografische projectie, het programma nodigt uit tot een intuïtieve exploratie van de gestiek en de grafische feedback daarvan.
Uiteindelijk zorgt de natuurlijke ontwikkeling van de tekengewoontes toch steevast voor een visueel min of meer coherente ‘wereld’, net zoals onze perceptie onze ‘realiteit’ gewoontegetrouw opbouwt uit vertrouwde data.
P’TiX moedigt, als creatieve tekenmethode, het maken van fouten en het leren daarvan aan1in het tekenen, net als in de (geïmproviseerde) muziek, bestaan er geen fouten. Als je een ‘fout’ maakt herhaal je die gewoon tot het een nieuwe regel is. Er schuilt een lichte vorm van rebellie in de code van de routine, waardoor het een bron van eindeloos tekenplezier en meteen ook een therapeutische uitlaatklep kan zijn.
Vanaf CHd (30 augustus 2023) werkt het P’TiX programma als abstraherende ‘aquarellenfabriek‘. Elke tekening op basis van een vlek wordt de volgende dag en de daarop volgende dag met diverse technieken 2meestal aquarel verder uitgewerkt.
De tekengewoontes die ik gaandeweg ontwikkel in het P’TiX programma gebruik ik ook in varianten van het programma, waarbij er dan andere invoer gebruikt wordt, bv. zwart-wit foto’s uit oude magazines in de “POST P’TIX PATRIOTE” variant of het Vianderdomein in “P’TIX OUTDOOR“, of oude fresco’s in het “Italië-boek”.
Op DEb is er een ‘pagina’ begonnen waarop ik notities, citaten en opmerkingen bijhoud over of in verband met de P’TiX tekenmethode: P’TiX research.
Vanaf DLF worden er (soms) in een vierde stap varianten, kopieën en/of extracten aangemaakt, waarbij Firefly, de generatieve AI bot van Adobe, (soms) ook mag meespelen.
De hier getoonde uitvoer van het P’TiX programma kan zondermeer worden gebruikt en is, zoals alles op deze site gratis en onvoorwaardelijk beschikbaar voor iedereen.
NKdeE 2023 – copyright:
CC0 1.0 Universal (CC0 1.0) Public Domain Dedication
rev. dv@DLB
P’TiX invoer TABEL
Klik op het PI-cijfer om de invoer met voorbeelden van uitvoer te bekijken:
illotis manibus
link: http://ihrim.huma-num.fr/nmh/Erasmus/Proverbia/Adagium_855.link: html
ik heb de Adagia van Erasmus nog maar ’s ontleend uit de bib hier in Tienen. heel mijn appartement steekt vol met ongelezen spul, maar ik heb een bibliotheekboek nodig om iets gelezen te krijgen.
ter mijner verdediging kan ik nog aanvoeren dat ik in mijn bibliotheek quasi alles bij de hand heb om de lezing van een oude tekst te stofferen.
maar als ik dan iets lees in dat boek, dat ik niet ken, google ik het.
een onverbeterlijke boeken fetisjist, jawel. ontelbaar zijn de keren dat ik mij in financiële moeilijkheden bracht omdat ik weer wat kocht waarvoor ik eigenlijk geen budget heb. ik verdraai waarheden om boeken te kunnen kopen, van alcohol heb ik nooit dergelijk intense craving gevoeld.
ik beperk de schade al jaren door mijn kooplust bot te vieren in de Kringwinkel, en ik hou ABF bijeenkomsten met mijzelf. Anoniemen Boeken Fetisjisten. of is het tishten, mijn spellingscontrole laat beiden passeren.
het is een ernstige vorm van consumptieverslaving.
het waanzinnige idee dat je kan hebben wat je koopt als je een boek koopt.
iets meer of aparts is het niet, andere mensen kopen zo ook hun onbetaalbare verlangen, dat wat ze nooit kunnen hebben.
ik lijd evenzeer aan de kwaal van deze tijd, dat valt niet te ontkennen. niets menselijks is mij vreemd en ik heb blijkbaar alles in extreme mate.
toch: ze geven mij een gevoel van veiligheid, de boeken.
ze zwijgen, maar ik weet van wat ze over elkaar schreven toch ongeveer wat er zoal in geschreven staat.
en hun ruggen steunen mij en geven mij altijd gelijk.
hun massa imponeert het schaarse bezoek.
het stof op hun banden was levend mijn huid.
zonder mijn boeken was ik al lang geëmigreerd.
ze achterlaten kan ik niet.
gelukkig maar. in mijn alcoholistenperiode heeft het vaak niet veel gescheeld of alles was weg.
ik begin er nu pas echt van te genieten, ik kan mij eindeloos amuseren met ze te ordenen en dan weer te herschikken, het lukt nooit want er is gewoon plaats te kort. maar ik behandel hen, betast ze, lees fragmentarisch en dol als een bij in de bloemenwei.
en het schrijven betekende nog iets, voor hen. men geloofde nog in de literatuur. van Artaud zei men dat, mensen uit zijn entourage, dat hij de laatste man in Parijs was die nog in de literatuur geloofde.
het aandeel nog in leven zijnde auteurs in mijn bibliotheek is vrij miniem.
meestal betreft het boeken die ik kreeg.
“illotis manibus” is Latijn en het betekent “met ongewassen handen”.
Erasmus lezen is verrassend plezant, vind ik.
ik probeer er mijn Latijn mee wakker te krijgen, het ligt al decennia stevig te snurken. ik haat de Romeinen maar ik word wild van de taal en de dichters. ik wou ook dolgraag Grieks leren, maar ik was op een VSO-school beland en er waren onvoldoende leerlingen geïnteresseerd.
ik heb nog jongens willen overhalen, dat mislukte, nipt.
toen ik dan afstudeerde heb ik het hele laatste jaar lang en dehelft van de zomer nog verwoed gepoogd op mijn eentje voldoende Grieks te leren om aanvaard te kunnen worden voor de Klassieke Filologie aan de KU van Leuven. ergens halverwege die zomer heb ik mij dan maar neergelegd bij het onhaalbare van mijn streven.
filosofie, wat ik echt wou doen, dat mocht niet, dat bracht niet op.
met tegenzin Germaanse Filologie dan maar. ik deed maar wat
ik was balorig en opstandig, ging nauwelijks naar de lessen, begon weken na Pasen dan toch maar wat te studeren en sukkelde er met een nipte voldoening door, voor de Kandidatuur. het derde jaar, het eerste voor het behalen van de graad van licentiaat destijds, liep het geheel fout.
het Latijn op het college is een goede herinnering, dat werkte.
ik word gelukkig van het lezen van oude teksten, er ontplooit zich daar een thuis voor mij, echter dan de huiselijke warmte die ik ken: iets wat ik tijdelijk mag ervaren, maar waar ik nooit deel van mag uitmaken.
deze wereld geeft en voedt zonder de prijs van de vernedering.
ik wil het terug activeren, dat Latijn. misschien lukt dat wel met Erasmus, met de vertalingen van Jeanine De Landtsheer ernaast.
het zou aangenaam zijn als ik binnen een jaar of twee dat soort Latijn vlot kon lezen, dat lijkt mij wel wat. het Grieks en het Hebreeuws erbij zal mij niet meer lukken, maar wat noties zijn vaak voldoende voor het onderzoek.
ik schrob ze dagelijks, mijn kliederpoten, maar al die Vlaamse nijd krijg je er nooit af.
Noten
